Hallo, en welkom bij weer een opwindende aflevering van Evaliens leven in Canada.
Ten eerste wens ik u allen een hele prettige maand mei. Moge hij vol warme en gezellige dagen zitten.
Dan gaan we nu verder met de normale onderwerpen van deze blog: alinea's over Gebeurtenissen uit Evaliens leven in Canada.
Het is bijna een maand geleden dat ik mijn vorige update heb gegeven, dus ga er maar niet van uit dat deze blog kort wordt. Ik zal wel mijn uiterste best doen hem beknopt te houden, maar er is zo veel te vertellen en zo veel dat ik weg zal moeten laten om het niet al te lang te maken.
Ik was altijd al slecht in samenvatten.
De vorige keer dat ik een de blog heb geschreven was op een maandag, mijn vrije dag. Het was duidelijk dat ik die maandag niet veel meer had gedaan dan mijn blog schrijven en rondlummelen, dat was de week erna wel anders.
De maandag erop ben ik een eind wezen fietsen. Ik ben meteen na de lunch weggegaan en ben gewoon naar het Noorden gaan fietsen.
Wat je moet begrijpen over Canada, is dat het niet zo is als in Europa. Elke weg heeft een nut, elke weg gaat ergens heen, en elke weg komt uiteindelijk weer ergens op uit. Als je een rondje wil fietsen, kan je zelf helemaal bepalen hoe groot het is, als je maar overal rechts gaan, kom je vanzelf weer op het juiste punt uit.
Dit is hier in het Hoge Noorden wel anders. Hier gaan de meeste wegen de wildernis in, om er nooit meer uit te komen. De wegen gaan het bos in om vrachtwagens vol geruite, flanellen shirtdragende houthakkers met hun dikke baarden, grote handen en wollen mutsen naar hun illegale kapplaatsen te leiden, en om ze daarna, met 10 boomstammen per man weer naar de doorgaande weg te voeren. Of zoiets.
Nee heus. Ik heb er dan nog wel geen enkele met mijn eigen ogen gezien, maar iedereen weet toch dat alle Canadese mannen er zo uitzien en houthakkers zijn?
Maar even serieus. Er zijn hier wegen die totaal geen nut hebben en die gewoon in het niets verdwijnen. Ik had met Google maps zo ongeveer alle wegen hier rondom Lillooet gevolgd om te kijken of ik een rondje kon gaan fietsen, maar alles ging kilometers lang de wildernis en de bergen in, om daarna gewoon op te houden. Zonder huizen langs de weg. Zonder zijwegen. Zonder iets. Alles loopt gewoon dood de wildernis in. En dat is wel serieus voor houtkap, de mannen zijn alleen wel een tikje gefantaseerd.
Ik raak afgeleid. Waar was ik?
Bebaarde mannen.
Nee!
Fietsen.
Ik ging dus fietsen. Gewoon Highway 99 af naar het Noorden en toen ik moe was, terug naar het zuiden. Het was een prachtig ritje en het was leuk om te doen. De Highway is vrij rustig en de auto's kijken goed uit. Ik heb wat foto's gemaakt, en toen mijn benen niet meer konden, ben ik omgekeerd, omdat de weg terug zowat alleen nog maar omlaag was.

's Avonds kwam Georgia (met Kit? Ik weet het niet meer) eten, en we hadden een heerlijk diner. Alleen heb ik nooit de kans gehad dat lekkere eten te verteren, omdat ik die nacht doodziek werd.
De buikgriep heerste al twee weken lang in huis, steeds weer een slachtoffer eisend, maar ik was nog niet aan de beurt geweest. Ik had zelfs al de hoop dat ik de dans omsprongen was, tot ik die avond met buikpijn naar bed ging. Helaas heb ik nooit de kans gehad het eraf te slapen, wat ik gehoopt had, want ik heb die nacht geen oog dicht gedaan.
Het enige verschil tussen de buikgriep die Josine, Heleen en Thomas al gehad hadden en de buikgriep die ik die nacht had, was dat ik er koorts bij kreeg. De andere drie waren de volgende dag weer beter. Ze hadden nog geen trek, maar ze konden gewoon weer naar school of naar het werk. Ik was de volgende dag echter nog zieker dan ik de hele nacht was geweest. Ik kon amper naar de badkamer lopen om mijn flesje water weer te vullen, ik stond te trillen op mijn benen, de hele kamer bleef draaien, ik had het ijskoud of snikheet, kortom; ik had fikse koorts.
Dit was wel dinsdag, dus gelukkig hoefde ik niet te werken, maar na een hele dag en nacht koortsachtig slapen, was mijn griep nog niet weg. De koorts was iets gezakt, maar wat overbleef was hoge verhoging. Ik kon woensdag dus ook nog niet aan het werk. Niet alleen had ik amper energie genoeg om op mijn benen te staan, ook wilde ik niet al mijn bacillen over de kinderen ademen.
Dit zorgde er natuurlijk wel voor dat het hele schema van Rolf en Heleen in de war werd geschopt, wat ontzettend vervelend was voor hen, maar ik kon er echt niets aan doen. Ik had er niet voor gekozen zo ziek te worden en ik kon echt, echt, echt nog niet werken.
Na nog een hele nacht diep slapen (blijkbaar leed ik ook aan slaaptekort, want ik heb zo allemachtig veel geslapen die dagen), voelde ik me eindelijk weer wat beter en ben ik weer aan het werk gegaan. Het duurde echter nog tot zondag voor ik weer helemaal aangesterkt was. Een voorbeeld: ik ging zaterdag met Thomas een stukje wandelen over de wijngaard. Het was nog geen 500 m, maar mijn benen leken wel spaghetti. Ik was niet buiten adem, mijn spieren wilden gewoon niet.
Het enige positieve aan het ziek zijn was, dat niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn geest verzwakt was. En in de zwakte van mijn geest heb ik iets gedaan wat ik eigenlijk niet had willen doen: Mockingjay als ebook lezen.
FOEI EEFJE.
Ja.
Ik had de downloadlink al een hele poos (van Jildou gekregen nog in Frankrijk), maar ik wilde heel graag het boek gewoon als hardcover lezen. Nu ik zo ziek was, was ik zo verzwakt dat ik het niet meer hield en gewoon moest weten hoe het verhaal zou eindigen.
Ik heb een hele dag en een hele nacht erover gedaan, met urenlange pauzes van diepe slaap, de lettertjes waren zo allemachtig klein dat ik er bijna hoofdpijn van kreeg en mijn iPhone moest drie keer aan de stroom omdat hij uitgeput was, maar ik wist tenminste eindelijk hoe de serie eindigde.
En wat een finale.
Ik zal niets verklappen voor iedereen die de boeken (nog) niet heeft gelezen (want ik raad iedereen die van lezen houdt, of eigenlijk ook iedereen die niet zo van lezen houdt, de boeken te lezen), maar ik was heel erg tevreden met het einde.
Nu wist ik wel hoe de serie eindigde, maar ik had nog steeds niet de film over het eerste boek, The Hunger Games gezien, die ik zo ontzettend graag op het grote scherm wilde zien. Helaas was de film elke keer alleen 's avonds te zien, en ik wilde liever niet door het donker rijden.
Maar op een dag, ik weet niet meer precies of het nou de zondag na mijn ziekzijn was, of de zondag daarna, was het handiger als ik die zondag vrij was, en de dinsdag zou oppassen. Dit was voor mij geen enkel probleem, alleen had ik nog geen plan wat ik die dag eens zou gaan doen.
Toen kreeg ik het fantastische idee, om dan op die dag naar de film te gaan. En wonder boven wonder bleek the Hunger Games op zondag ook 's middags te draaien. Ik haalde de eerste tijd (13:00) niet meer, maar d film van tien over 4 moest ik halen.
Dus toen was ik opeens op een doodnormale zondag naar Kamloops aan het rijden om naar de film te gaan.
Ik heb in totaal tegen de 70 dollar uitgegeven voor een middagje filmkijken. (ticket, popcorn, benzine, koffie). Maar het was het waard.
Ik zat heerlijk in mijn eentje in het midden van de zaal (het was heel rustig), met mijn small buttered popcorn en flesje water van de film te genieten. Het was een goede verfilming en het was het geld zeker waard. Ik was natuurlijk nooit in Zwolle voor 70 euro naar de film gegaan, maar het plezier van het rijden en van het uitzicht onderweg en het even eruit zijn, dat was de 70 dollar wel dubbel en dwars waard.

Het volgende interessante om te vertellen is dat de ouders van Rolf zijn aangekomen. Rinia en Frank zijn hier voor de kinderen, voor de kleinkinderen, voor vakantie en om te werken.
Frank is heel erg handig en is veel klusjes aan het doen die vanwege tijdgebrek (van Heleen en Rolf) bleven liggen en Rinia is een tuin aan het aanleggen waarvoor de wens ook al een hele poos geleden was uitgesproken. Het is ontzettend fijn voor Rolf en Heleen dat ze er zijn. Vooral voor het gezelschap maar ook heel erg voor alle klusjes die eindelijk gedaan worden. Ik heb persoonlijk Rinia geholpen bij het aanleggen van een stenentuintje. We moesten stenen ter grootte van een halve berg eerst uitgraven, en daarna weer 'plantten'. Deze stenen vormen de rand van een verhoogd tuintje. Daar kwam een zwart doek/zeil op te liggen die het onkruidgras tegenhoudt dat alle andere planten verzwelgt en in het zeil zijn dan weer struiken en bloemen geplant. Ik heb mijn hand op meerdere plekken opengehaald bij het sjorren aan de stenen, maar het was wel leuk om te doen en je kunt het resultaat goed zien. Dat is ook leuk.
Morgen vertrekken Frank en Rinia een paar daagjes naar Goldbridge om een beetje uit te rusten van al het werken en het opa en oma zijn.

Dan gaan we nu verder met de anekdote van vandaag: Evalien brengt Josine naar Hannah.
Hannah is het beste vriendinnetje van Josine en af en toe willen deze dametjes naast school ook eens met elkaar spelen. Het is hier met de afstanden en de schooltijden niet mogelijk om gewoon na school met elkaar te gaan spelen, dus dit moet in weekenden gebeuren. Meestal komt Hannah naar Josine toe, maar dit keer was het de beurt aan Josine om naar Hannah te gaan. En ik zou haar brengen.
Alleen het probleem met Canada; niet alle straten hebben namen en niet alles is logisch. Zoals ik al eerder in deze blog heb gemeld, zijn er heel veel wegen die gewoon de rimboe in leidden. Er zijn echter ook heel veel wegen die naar nog een aantal huizen leiden, waar ook gewoon mensen wonen. En helaas zijn deze twee typen wegen niet van elkaar te onderscheiden bij de afslag.
Nu woont Hannah dus aan zo'n weg.
Ik kreeg als routebeschrijving mee: 'Texas Creek Road in en dan de zijweg naar rechts in bij lantaarnpaal 33. De nummers staan op de lantaarnpaal, maar je kan ook meetellen. Het is ongeveer 10 à 15 minuten die kant op.'
Dus Evalien met Josine die kant op. Wij heel dapper en vol goede moed de lantaarnpalen aftellen. Lantaarnpaal 31. Lantaarnpaal 32. Lantaarnpaal 33!
Er is geen afslag.
Ojee.
Wij reden door. Bij lantaarnpaal 43 was wél een afslag naar rechts. Dus wij daarin. Waarschijnlijk zat Heleen er gewoon 10 naast. Dus wij die hele weg af, de rimboe in. En dan ook echt de rimboe in. En aan het eind van de weg waren een boel huizen.
Het tweede probleem was echter dat Josine al zo lang niet meer bij Hannah was geweest, dat ze niet met zekerheid kon zeggen of het huis van Hannah erbij zat. Ze herinnerde zich dat er twee honden waren, en een trappetje naar het huis. En de mama van Hannah heeft een blauwe pick-up truck. Nou. Geen van de huizen voldeed aan die beschrijving. Josine is ook pas 5, dus het is niet heel raar dat haar geheugen nog niet zo betrouwbaar is.
Na ongeveer een kwartier daar rondrijden en proberen het geheugen van Josine te verversen, besloten we dat dit niet de goede weg was.
Wij teruggereden, dit keer de afslag genomen bij lantaarnpaal 23.
Weer de rimboe in.
Weer huizen.
Weer pasten ze niet bij de beschrijving van Josine.
Ondertussen waren we al een halfuur te laat bij Hannah.
Toen wist ik het echt niet meer en met een behoorlijk kwaaie en teleurgestelde Josine zijn we toen maar teruggereden naar huis.
Heleen en Rolf waren allebei behoorlijk druk om en rond het huis, dus die konden Josine eigenlijk niet wegbrengen. Nu moest het toch maar.
Dus Heleen terug die weg op racen (letterlijk racen), met mij in de bijrijderstoel en Josine nu weer met hoop op de achterbank, opnieuw die weg op.
Ik had het verkeerd begrepen en Heleen had het verkeerd gezegd.
Ik moest 10 à 15 minuten Texas Creek af (en niet 10 à 15 minuten in het totaal) en het was lantaarnpaal HONDERD33., Dat scheelde ook nogal.
Enfin. Uiteindelijk hadden we de goede afslag, Josine gebracht, ze had heerlijk gespeeld en toen ik haar die middag kwam ophalen, wist ik de weg tenminste wel.
Eind goed, al goed.

Heb ik nóg meer avonturen beleefd in het onherbergzame Canada?
Jazeker.
Ik heb vorige week Red Rock gehiket.
Hiken is in principe gewoon wandelen, maar dan hardcore. Vooral hier in Canada.
Je gaat dan gewoon dapper de wildernis in (er staat nauwelijks iets aangegeven en soms is er niet eens een pad) en je houd er flink het tempo in.
Heleen was uitgenodigd met een paar andere moeders te gaan hiken en ik heb mezelf toen ook maar uitgenodigd. Het zou goed voor me zijn.
Red Rock is een hike die aan de rand van het dorp (bijna) recht omhoog gaat, naar Red Rock (een rood rotsblok. Gôh. Je meent het), vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over het dorp en omstreken.
De wandeling is 1 à 1,5 uur redelijk verticaal omhoog, en daarna weer terug omlaag over hetzelfde pad (weer geen rondje).
De dames die het bedacht hadden, waren alleen een beetje van een ander kaliber dan ik was. Allemachtig, die wisten wat wandelen was.
Dit was geen hike meer, dit was een keiharde (haha, kei. get it?) work-out van het type ik-ga-helemaal-kapot. Ze zetten er meteen flink de pas in (die ze halverwege wel iets verzwakten toen ze doorkregen dat Heleen, de moeder van Madeline (ik schaam me dat ik haar naam niet heb onthouden) en vooral ik, het tempo niet zo goed konden bijhouden). Ik liep in mijn eentje achteraan, te druk bezig met mijn ademhaling en mijn benen, om ook maar enige bijdrage te leveren aan de gesprekken die zich tussen de andere 4 wandelaarsters afspeelden.
Helemaal bovenaan was het wel echt een prachtig uitzicht en je voelt je dan wel even heel goed, omdat je het toch maar mooi gehaald hebt, maar vooral na de afdaling (wat eigenlijk nog erger is voor je spieren), wist ik dat ik nogal een beetje spierpijn ging krijgen.
Zo voorspeld, zo ontvangen. Twee (vrije) dagen lang beklaagden mijn beenspieren mijn doorzettingsvermogen en pas na een dag of vier waren ze al hun wrok kwijt en kon ik weer met vitaliteit door het leven stappen.
Ik moet nog even wat trainen voor ik weer met die dames mee kan.

In de korte berichtensectie van deze blog hebben wij een kleine verandering in het weekschema: In plaats van zwemmen met Josine en Thomas op dinsdag en donderdag, hebben we nu voetbal met Thomas op woensdag.
Dit tot zware irritatie van Josine, die liever elke dag in het water ligt.

Afgelopen zaterdag was het een beetje feest hier. Er was een release van twee wijnen van Fort Berens (een Riesling en Pinot Gris rosé). De riesling is de eerste wijn die helemaal is gemaakt van druiven uit de wijngaard hier.
Eerdere wijnen kregen allemaal nog hulp van druiven uit de Okanagan, maar deze, voor zover ik het weet, is de eerste die helemaal 'van hier' is.
Tegelijkertijd was het ook tijd voor de Wine Club Members om hun nieuwe dozen op te halen. Leden van de Wine Club (of Discovery Club) krijgen twee keer per jaar (een keer in het voorjaar en een keer in het najaar) een doos wijn (10 flessen als ik het goed heb) en betalen daar (voor zover ik weet 300 dollar voor). Fort Berens heeft leden hier uit het dorp, uit de rest van Canada en ook in Nederland.
Ook had de Riesling een gouden medaille gewonnen én beste in zijn klasse in de Pacific Rim International Wine Competition. Wat een behoorlijke prestatie is.

Als laatste wil ik het even hebben over mijn stoute schoenen. Ze waren namelijk uitermate stout gisteren. Ze hebben al bewezen geen brave schoenen te zijn toen ik besloot naar Canada te komen, maar ze zijn nu weer een stapje verder gegaan.
Ik heb het hier heel erg naar mijn zin. De kinderen zijn lief, Rolf en Heleen en alle andere Canadezen zijn hartstikke vriendelijk en de omgeving is prachtig. Het enige wat ik nog een beetje mis, is iets buiten het huis. Alles wat ik weet en iedereen die ik ken, heeft iets te maken met de kinderen of met Fort Berens en dat zijn allemaal geen leeftijdsgenoten (of dit nu fysieke of mentale leeftijd is, is irrelevant). Maar ik had gewoon geen enkel idee hoe ik vriendjes zou moeten maken.
Lillooet is een klein dorp, en jongeren die klaar zijn met high school gaan óf studeren in een stad, óf trouwen omdat ze zwanger zijn/hun vriendin zwanger hebben gemaakt. Dat klinkt een beetje hard, maar dat is wel het beeld wat ik op dit moment van Lillooet heb. Ik heb serieus maar iets van 2 mensen tussen de 17 en 22 gezien hier, en dan weet ik ook niet eens zeker of ze wel die leeftijd hebben. En er zijn hier heel erg veel jonge ouders. Heel erg veel.
In ieder geval. Ik had mijn wens voor leeftijdgenoten geuit naar Rinia en Rolf tijdens het afwassen, en ik kreeg als tips mee om het eens te proberen bij de Hop Farm en bij Texas Creek Ranch.
De eigenaar van Texas Creek Ranch schijnt drie zoons te hebben (18, 20 en 22) die niet meer thuis wonen maar wel vaak komen helpen en de mannen van de Hop Farm (rond de 30 geloof ik) nemen veel vrienden en familie mee uit de stad waar hun banen en huizen zijn om ze te helpen, dus daar loopt ook altijd 'jong publiek' rond.
Ja, goed idee. Alleen ik had geen idee hoe ik contact moest leggen met die mensen.
Maar het was 's maandags mijn vrije dag en na een lang lang skypegesprek met Han (die me moed insprak), heb ik dan toch mijn schoenen maar aangetrokken en heb ik ze de vrije teugels gegeven om te kijken hoe stout ze nou eigenlijk wel niet waren.
Heel erg stout dus.
Ik heb Lorie de hond meegenomen en ben naar de Hop Farm gaan wandelen. (drie kwartier). Daar was inderdaad een groep jongelingen aan het werk, en ik ben (stoute, stoute schoenen) gewoon naar ze toegelopen en ik heb me voorgesteld.
Gewoon. 'Hallo! Ik ben de nanny van Rolf en Heleen. Wat een prachtig uitzicht hier. Hoe is het?'
Ik heb eerst met een man gesproken die een graafmachine bediende, en die nodigde me uit vooral wat rond te lopen. Even later werd ik opgemerkt door een jonge vrouw die iets met de touwen aan het doen was, en zij kwam zich voorstellen.
Dit was Allisson (of hoe je het ook schrijft). Allisson komt uit Alaska en werkt 5 dagen per week op de Hop Farm. Verder woont ze daar altijd. Dit is dus iemand die ik moest hebben.
Allisson kende Rolf en Heleen en vond het heel erg leuk dat ik me kwam voorstellen en kwam kijken. Ze zei vrijwel meteen dat we eens samen een biertje of wijntje moesten drinken. En dat ze vrienden had met boten en kano's en dat ze altijd een 'companion' kon gebruiken om dat te gaan doen.
Ik stelde voor om op mijn vrije dagen eens een dagje te komen helpen, als ze een extra hand (laten we eerlijk zijn: babyhandje, ik weet geen snars van hop) konden gebruiken op de Farm. Ze zei dat het deze week niet handig was, maar misschien volgende week. En ik moest eens aan Rolf en Heleen voorstellen om met z'n allen te gaan eten (en Tim en Sam, nam ik aan, de eigenaren van de Hop Farm).
Daarna zei ze dat ik me eens moest gaan voorstellen aan Tim, die ergens zou moeten rondlopen (Sam was in de stad).
Helaas kon ik Tim niet vinden. Mijn stoute, stoute, stoute schoenen hadden me zelfs het huis binnengeloodst, waar ik heel dapper drie keer hallo heb geroepen, maar Tim kon ik nergens vinden.
Daarna ben ik nog doorgelopen naar hun buren (weer een kwartier verder), die volgens Allison het ook heel leuk zouden vinden als ik me kwam voorstellen. Twee 60'ers met een stel koeien en paarden en twee hele pluizige hondjes. Ze zouden vast ergens buiten rondlopen.
Nou, mooi niet. Die mensen kon ik ook nergens vinden. Toen ben ik teruggelopen naar de oude brug, daar ben ik overgestoken naar het dorp, en vanaf het dorp ben ik teruggelopen naar het huis. Om een Lang Verhaal Kort te maken, ik heb drie uur rondgelopen. Lorie en ik waren allebei nogal kapot toen we eindelijk (te laat) terugkwamen bij het huis. Maar ik hoop maar dat mijn uitstapje zijn vruchten zal afwerpen.
Ik heb geen idee hoe ik een afspraak moet maken met Allisson, maar misschien hebben mijn schoenen nog genoeg stout in zich over na het slijten van de lange wandeling, om volgende week weer naar de Hop Farm te gaan, kijken of ik daar kan helpen.
Het is misschien een beetje een rare onderneming geweest, en totaaaaal tegen al mijn persoonlijkheidskenmerken in, maar ik hoop gewoon dat ik daar wat vriendjes kan maken, zodat ik ook eens buiten dit huis om gezelligheid kan vinden.
Ik zie het wel.

En met dat halfvolle glas bier, ga ik eindelijk deze blog afsluiten. Sorry dat hij weer zo lang was. Ik hoop dat het entertainment genoeg was voor de tijd die je er zojuist hebt ingestoken om hem te lezen.
Ik zal voortaan proberen om eerder een blog te maken als ik iets wil vertellen, zodat de blogs niet zo ellendig lang worden.
Maar we weten bijna allemaal wel dat ik dat waarschijnlijk niet ga waarmaken. Maar hé, ik heb mijn stoute schoenen en doorzettingsjeans dan ook niet aan op dit moment.