Voila: het fantastische slot van een paar fantastische dagen:

Mijn tweede ochtend in Vancouver begon weer met een douche, gevolgd door het inpakken van een tas en het neerdalen naar de keukens. Ik at mijn ontbijtje weer in het gezelschap van Patrick, Mark en Anna en wisselde weer dagplannen uit.
Na het ontbijtje vertrok ik te voet richting de zee. Ik had de vorige dag zoveel op mijn voeten gestaan en getrapt dat ik letterlijk de blaren onder mijn voeten had. Het kwam waarschijnlijk omdat ik te grote sokken aanhad en zo hard door had gelopen omdat ik zo graag categorie A wilde lijken, maar het is alsnog niet echt handig om een pijnscheut te krijgen bij elke stap die je zet. Erg onsmakelijk ook, een blaar onderop je voet. Maar, ik was niet naar Vancouver gekomen om me als een mietje te gedragen en nu maar niets te doen omdat mijn voet een auwie had. Dus ik hartstikke hardcore gewoon te voet richting de zee.
Ik hoefde alleen maar de straat uit te lopen waar mijn hostel aan zat, en daar rook ik de zeelucht al. Ik kocht een kaartje voor het pontje dat me over de English Bay zou zetten en na de korte overtocht bevond ik mij op Granville island.
Granville Island is een schiereiland dat een hele commune op zich is. Public Market is een soort farmer's market, waar allemaal kraampjes met verse producten zijn. Hier begon mijn ochtend op het eiland. Ik kocht er twee mega lollies voor de kinderen en verder keek ik mijn ogen uit bij alle kraampjes. Daarna bekeek ik de rest van het eiland. Er waren hele leuke kleine winkeltjes, van kledingzaken tot winkels met muziekinstrumenten en native art. Er was zelfs een heel complex dat de Kids Market heet, wat alleen maar speelgoedwinkels waren. Hier heb ik twee kleinigheidjes gekocht voor Thomas en Josine. Thomas kreeg een houten fluit die het geluid van een trein nadoet en Josine een plastic baby jaguar (vanwege de obsessie met het tv-programma Diego). Granville Island had een ontzettende charme en ik keek mijn ogen uit in alle winkeltjes en vermaakte me er zo meerdere uren. Tegen een uur of 12 kocht ik een ijsje dat ik in het zonnetje opat, en daarna nam ik een ander pontje dat me bij Yaletown af zou zetten.
Het pontje meerde aan bij de jachthaven, en dat is meteen de toon die de rest van Yaletown ook voerde. Wat een chique wijk! Hier zag ik ontzettend veel zaken mannetjes en vrouwtjes met dure kleding en strakke kapsels. De winkels in de Hamilton St, die ik uitliep, waren ontzettend duur, alle eetzaakjes hadden stijl en de terrassen zaten vol met 'het geld'. Hier durfde ik me dan ook niet zo goed neer te zetten voor een lunch en dus liep ik door tot ik bij Cordova St uitkwam, weer helemaal aan de andere kant van Downtown.
Cordova St had meteen een heel andere sfeer. Hier waren meerdere colleges and scholen en het publiek op de straten waren dan ook vooral studenten. De eettentjes hier waren meer van het type broodje warm vlees en de charme van Gastown, dat ik probeerde te vinden, kon ik nog niet ontdekken. Ik liep Cordova St een poosje uit tot ik me bedacht dat ik Gastown waarschijnlijk al voorbij was. Ik stak over en liep richting het water, waar ik bij het Waterfront uitkwam. Het Waterfront zelf en Canada Place dat ernaast ligt, zijn ook allebei touristische trekpleisters, maar trokken mij minder. Ik besloot langs het water door te lopen, en belandde zo dan toch echt in Gastown. Gastown is het 'little Italy' van Vancouver en is een van de oudste plekjes van de stad. Het straalt volgens Canadezen een beetje Europese charme uit, maar volgens Europezen is het vooral een wat leuker Noord-Amerikaans plekje. De winkeltjes waren hier ook duur, maar er hing hier ten minste wel een leuke sfeer. De grootste trekpleister van Gastown is de Steamclock, een grote klok die op stoomkracht liep. Eens in het kwartier komt er stoom uit de bovenkant en worden de bellen van de Big Ben in Londen nageaapt. Schuin naast de klok was een starbucks, en ik besloot dan ook maar bij deze keten een broodje en een kop cappuccino te kopen. Ik at mijn broodje op op het terras en kon zo mooi de klok twee keer zijn riedeltje uit zien voeren.
Nadat ik mijn voeten en benen een beetje rust had gegund en mijn maag weer een beetje gevuld had, liep ik de belangrijkste straat van Gastown, Water St, uit.
Toen ik bij het einde van Gastown was gekomen, merkte ik opeens op dat ik minder dingen in mijn hand had dan aan het begin van de straat. Ojee! Jas vergeten bij de starbucks!
Ik op mijn zere voeten dus weer helemaal terug naar het begin van Gastown, jas opgehaald en daarna dan toch maar richting Chinatown gegaan.
Ik liep Water St uit tot ik de afslag had van Columbia St, een straat die het verticale Chinatown horizontaal zou snijden. Het charmante Gastown veranderde al snel in een soort Chinese achterbuurt: dichtgetimmerde ramen, rare mensen en vreemde winkeltjes. Ik vond het er helemaal niet leuk en besloot dan ook maar Chinatown niet verder te onderzoeken. Het voelde echt alsof ik in een soort achterbuurt was gekomen. Mijn zere voeten hielpen ook al niet mee. Ik besloot dat ik wel even naar de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden wilde, die in Chinatown was.
Het was een aller-charmante tuin, maar mijn zere voeten begonnen een beetje onverbiddelijk te zijn. Ik heb hier op een bankje gezeten en mijn flesje water leeggedronken. Het zou de hele dag regenachtig worden, en daar was ik op gekleed, maar dat was niet wat het weer bedacht had. Het was best wel drukkend warm en van het vele wandelen had ik het ontzettend warm gekregen. Ik sleepte al vanaf Granville island mijn jas mee die ik niet meer kon dragen en die ook niet in mijn tas erbij paste.
Het was pas een uur of half 4 en ik twijfelde of ik gewoon terug zou gaan naar het hostel en mijn voeten hun welverdiende rust zou gunnen, of dat ik nog wat punten van mijn tips-lijstje zou gaan afstrepen. Uiteindelijk werd het het laatste. Ik was nu in Vancouver, dan ging ik toch niet in mijn hostel zitten!
Ik besloot Main St. maar eens te gaan bekijken. Dit was een tip geweest van Cait, en niet al te ver lopen. Eenmaal daar aangekomen bleek er echter helemaal niets aan. De straat was ontzettend breed, druk en er waren helemaal geen leuke winkeltjes ofzo langs de straat. Dat werd hem dus niet. Wat had ik dan nog meer voor dingen op mijn lijstje staan? O ja, Commercial Dr. Maar hoe moest ik daar nou komen?
Ik wist dat er bussen heen gingen, maar ik had geen kaart of iets dergelijks van welke bussen ik dan zou moeten nemen. En mijn plattegrond van de stad ging niet eens zo ver als Commercial Dr. dus daar kon ik het ook niet aan af lezen.
Ik probeerde eerst of ik ergens gratis internet had, maar kon nergens een gratis hotspot vinden. Nu moest ik me maar weer over mijn sociale angsten heen zetten en persoonlijk de weg gaan vragen. Ik sprak een vriendelijke mevrouw met een lege buggy aan, en zij vertelde dat ik het best de skytrain kon nemen, die stopte daarboven.
Dus ik de trappen op naar het station van de skytrain. Eigenlijk een metro maar dan boven de grond. Hier moest ik weer hulp vragen aan een medewerkster van de skytrain over wat voor kaartje ik moest kopen en welke trein ik moest hebben en welke halte ik dan moest hebben.
Ik haat het als ik de weg moet vragen of als ik op mijn kaart moet kijken. Dit doet af aan mijn categorie A imago in de stad.
Maar goed, het kaartje was CAD 2,50 de trein kwam er net aan en ik moest maar één halte verder. Ik de skytrain in, nu weer met mijn ik-doe-dit-elke-dag-kop en bij de juiste halte huppelde ik de trap af alsof ik dringend een afspraak had bij mijn coiffeur.
Commercial Dr was de straat waar het station aanstond en ik sloeg vol goede moed linksaf. De winkeltjes werden echter steeds schaarser en pas nadat ik zeker wist dat de privéschool kindertjes in hun schooluniformen die langs de kant van de weg op hun schoolbus stonden te wachten me niet meer konden zien, durfde ik over te steken en terug te lopen. Verkeerde kant op.
Terug bij het skytrainstation, ging ik nu de andere kant op, en dit leek er meer op! Cait had deze straat beschreven als een ontzettende up&coming wijk voor de hippiejeugd uit Vancouver. En dat was wel te zien. Er liepen ontzettend veel hippie-achtige mensen rond en de winkeltjes langs de straat waren klein, gevarieerd en ontzettend leuk. Mijn vermoeide voeten moesten veel verdragen want ik sleepte ze de ene winkel na de andere in.
Ik vermaakte me zeer maar het begon al tegen 5en te lopen. Ik besloot om te keren en aan de andere kant van de straat weer terug te lopen. Deze kant had minder leuke winkeltjes dus ik kon sneller doorlopen. Helaas zat er nog een kleine hobbel in de weg.
Ik was een klein winkeltje binnengegaan waar ze Zuid-Amerikaans ogende kleding en tapijten verkochten en daar werd ik opeens helemaal ingepakt door de Peruaanse eigenaar. Hij kwam meteen naar me toe met een dikke glimlach en pas drie kwartier later stond ik eindelijk weer buiten.
Drie.
Kwartier.
Ik geef mijn sociale onzekerheid de schuld, maar het was toch ook wel gewoon gezellig. De man was hartstikke hartelijk en begon me meteen van alles aan te prijzen. Op een gegeven moment had hij me naar de ringensectie weten te loodsen en hij stond me nu de ene groteske ring na de andere te passen. Nu heb ik niet echt ringenvingers, maar hij was vastbesloten me een ring aan te smeren die me zou passen en niet zou lijken alsof het een servettenring was voor bratwursten. Onder het passen door lulde hij een eind weg. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam, wat ik deed, waar ik heenging. Hij vertelde waar de mensen in de winkel vandaan kwamen (Peru, Cuba, Chili). Hij lulde over voetbal en de slechte afloop van 'ons' elftal dit jaar. Hij bewonderde mijn ogen, vroeg of ik de tango al kon en anders kon die-en-die het me wel leren. Was dit mijn echte haarkleur? Blond? Ja, ik zie het aan je wenkbrauwen! Dit staat je ook prachtig. Spreek je Spaans? En ga zo maar door. Hij had ook bij elke ring die hij me liet passen een verkoperpraatje van een minuut en pas na drie kwartier kon ik de moed opbrengen om de allervriendelijkste man te vertellen dat het hem niet ging worden met de ringen. Ik had graag wat gekocht, het was echt een lieve man en hij verkocht mooie spullen, maar die ringen waren echt niet voor mij. Als afscheid gaf hij me drie Zuid-Amerikaanse zoenen en wenste de 'guapa' alles moois toe.
Eenmaal buiten de winkel moest ik even diep ademhalen. Pfoe Pfoe. Wat een gedoe.
Terug bij het skytrainstation wilden mijn voeten me wurgen, maar ze moesten nog even. De skytrain stopte niet vlakbij de West End.
Ik stapte per ongeluk een halte te laat uit en moest nu bijna heel Downtown nog doorsteken richting West End. Bij elke stap schoten de pijnscheuten door mijn benen omhoog, maar ik zette door.
Bij het hostel aangekomen plofte ik eerst op mijn bed om er de komende 10 minuten niet vanaf te komen. Er was nog een aziatische kamergenote bij gekomen die in het bed boven mij zou slapen, maar ze was op dit moment afwezig. Na de tien minuten begon mijn buik toch vervaarlijk te grommen en begaf ik mij weer naar de keuken om avondeten te maken.
Ik warmde de restjes van zaterdag op en maakte een mini-salade met wat ik overhad van de dag ervoor.
In de eetzaal zat ik weer bij Anna, die weer aan het lezen was en kletste een beetje over Granville island, waar zij die ochtend ook was geweest. Al snel ging het over de pubtour van die avond. Anna, Mark en ik hadden de avond ervoor gezien dat het hostel op maandag altijd een pubtour deed en we wilden er allemaal graag naartoe. Het zou om 9 uur beginnen in de Vancouver Central locatie van HI-Hostels.
Al snel begon het groepje dames (de Duitsers, een Engelse en nu ook een Zwitserse) waar ik de eerste avond ook een beetje mee had gekletst, mee te praten. Zij waren ook van plan er heen te gaan. De Engelse was de week ervoor ook al meegeweest en wist me te vertellen dat ze bij de tweede en derde pub wel echt controleren op ID en dat ik er dus waarschijnlijk niet in zou komen.
Ik deed daarna niet meer zo mee met het gesprek. Ik was behoorlijk teleurgesteld want ik had behoorlijk veel zin in een avondje stappen, maar ook een tikje opgelucht, omdat mijn voeten me waarschijnlijk in mijn slaap zouden wurgen als ik nog een hele avond op ze wilde dansen. Als ze daartoe in staat waren. Gelukkig zijn mijn voeten op een meer dan gemiddelde afstand van mijn nek verwijderd, en dus maakte ik me er niet al te druk over.
Mark was ondertussen ook weer bij ons komen zitten. Patrick stond ergens met iemand te kletsen. Hij wilde ook mee naar de pubtour en vroeg of ik ook ging.
Ik legde uit dat ze op ID controleerden en dat het me dus niet ging lukken om binnen te komen. Iedereen was geshockt dat ik nog maar 18 was. Ja. Ik zelf soms ook.
De dames (inclusief Anna) gingen daarna weg. Ze moesten nog naar het andere hostel toe, en het begon al tegen half 9 te lopen.
Nu kwam ook Patrick er eindelijk aan. Hij wilde ook mee met de pubtour en begon dus als een gek zijn pasta naar binnen te werken.
Patrick wist te vertellen dat ze bij de eerste pub sowieso niet zouden controleren, en Mark stelde daarna voor dat als ik bij de tweede pub niet binnen zou komen, hij mee terug zou lopen naar het hostel (ik wilde namelijk niet in mijn eentje door het donker van de stad lopen). Beide heren probeerden me over te halen alsnog mee te gaan, en uiteindelijk gaf ik toe (kom op. Ik wilde hartstikke graag mee! Veel overhalen hoefden ze nou ook weer niet te doen).
Ik racete naar boven om een ander shirt aan te trekken en mijn portemonnee en telefoon te pakken en was daarna in een wip weer beneden.
Met Mark en Patrick liepen we daarna door de stad richting de eerste pub, waar de andere groep ondertussen al wel zou zijn.
Ik werd er inderdaad niet gecontroleerde en Anna en de andere dames waren verrast mij te zien.
We zaten met zijn 8en aan een 'booth' en dronken Okanagan Spring bier. Er was ook een groep van ongeveer 12 anderen, gemixt van het andere en ons hostel. Ik herkende een Belg die tijdens mijn gekook met me had staan kletsen in het Nederlands en de jongen met wie hij daarna in de eetzaal had zitten eten. Vast ook een Belg.
Na een gezellige eerste pub was het tijd om door te gaan naar de tweede. Hier zou ik gecontroleerd worden, maar ik had een plannetje. Op mijn ID staat namelijk luid en duidelijk 6 sep 1993.
Tenzij de bouncer echt oerdom was en niet kon rekenen, zou dit betekenen dat ik als 18-jarige geïdentificeerd zou worden.
Op mijn rijbewijs daarentegen (wat ik de States en Canada als geldig ID wordt gezien!) staat alleen 06.09.1993.
Al wij Europeanen lezen daar natuurlijk gewoon 6 september 1993, maar een oerdomme Canadese bouncer, (zeg nou zelf, hoe slim kunnen bouncers zijn?) leest daar 9 juni 1993. Wat zou betekenen dat ik pas jarig was geweest en nu toch echt 19 was. Het proberen waard, toch?
Met de hele groep, geleid door een medewerker van het andere hostel, liepen we door naar de tweede pub. Er stond een behoorlijk gespierd, blond specimen voor de deur de ID's te controleren. Ik stond halverwege de groep en zag met groeiende zenuwen hoe iedereen binnengelaten werd. Nu was het mijn beurt... De deurwaarder keek op mijn rijbewijs, glimlachte zachtjes voor zich uit en wenste me daarna een fijne tijd binnen. Binnen!
Wiehoooo! Gelukt!
Eenmaal binnen en gesetteld op een bankje werd ik van alle kanten gefeliciteerd door het groepje mensen met wie ik nu was. Ze moesten allemaal lachen om mijn techniek en proosten hun eerste biertje op mijn inventiviteit.
De Belg die met me had gekletst tijdens het koken zat nu op de kop van de tafel, ik zat op de hoek en tegenover mij zat de Engelse. Met deze twee raakte ik in gesprek. De onderwerpen wisselden tussen de negatieve effecten van marihuana en het links of rechts rijden in een auto. Het was weer ontzettend gezellig, maar na een biertje was het alweer tijd voor de derde en laatste stop van de avond. En dit was een heuse dansclub.
De Engelse wist me te vertellen dat ze hier zelfs een machine hadden die ID's scande en zo kon vertellen of je wel oud genoeg was. Hoofdrekenen zat er dus niet meer bij. De zenuwen bekropen me weer terwijl ik in de rij stond voor de club, maar ik dacht: 'in for a penny, in for a pound!' en gaf de bouncer weer vol geveinsd vertrouwen mijn rijbewijs.
Het was de mederwerker van het hostel al opgevallen dat ik er aan het begin niet bij was geweest en bij de andere pubs wel. Hij stond nu naast de bouncer terwijl alle ID's gecontroleerd werden en terwijl ik erg mijn best deed om niet angstig te gaan staan slikken, begon de flapdrol een gesprek met me. Ik denk nog steeds dat hij mij doorhad, maar misschien waren dat ook gewoon echt de zenuwen. In ieder geval, hij vroeg me waar ik vandaan kwam en begon daarna weer over voetbal, terwijl het tweede oerdomme specimen van een bouncer van de avond op mijn rijbewijs stond te turen.
Terwijl ik net verklaarde dat ik dan nu maar voor Duitsland was, mocht ik naar binnen voor het scanapparaat. 2 down. One to go.
Achter het scanapparaat zat dit keer een dame.
Ik zou een acteercarrière moeten beginnen, want ik gaf weer mijn rijbewijs aan haar met een geveinsde zekerheid van moet-je-nou-eens-kijken. De troela probeerde het zelfs nog te scannen, wat natuurlijk niet ging want het was een Nederlands ID-ding en voerde daarna handmatig mijn voor- en achternaam in en mijn geboortedatum.
Een geheime camera maakte ergens een foto van mij en al snel zag ik mijn gegevens samen met de belabberde foto op het scherm achter haar verschijnen.
18. stond er in het rood bij age.
Ze had haar hand al glimlachend uitgestoken om mijn rijbewijs terug te geven tot ze hem weer uit mijn handen rukte, met haar blik op het scherm.
'Wait a minute, how old are you?' schreeuwde ze over de muziek heen.
'19!' schreeuwde ik terug. 'My birthday is June 9th!'
Het meisje deed een 'Oh!', klikte op 'manual entry' en verandere mijn 'age' van 06.09.1993 naar 09.06.1993. Bliep!
Naast 'age' pronkte nu een groene '19'.
Hoe dom kan je zijn?
Maar goed. Ik klaag niet! Hoera voor de domme mensen in de wereld!
Ik mocht kreeg mijn rijbewijs en mocht naar binnen. Binnen werd ik omhelst door Mark en de Engelse toen ze doorkregen dat ik binnen was gekomen en kreeg ik her en daar enthousiaste schouderklopjes. Dat het je gelukt is! Ja, ik weet het, ik ben zelf ook verbaasd.
Hahaaaa!
Ik had trek in een avondje illegaal dansen.
Met een aantal dames begaven we ons naar de achterste bar, waar ons gratis shotjes werden aangeboden door een middelbare man in een rolstoel. Prima!
Daarna bestelden we nog bier en gingen weer in een booth zitten met z'n allen. De muziek die gedraaid werd was van het genre classic rock, en al snel kwamen hits langs die ik kende.
De adrenaline die je krijgt na vreselijk zenuwachtig te zijn geweest, gecombineerd met al mijn 4e glas alcohol zorgden ervoor dat ik mijn zere voeten vergat en Mark en Anna meesleurde naar de dansvloer. Ik was de eerste die het lef had om te beginnen met dansen, maar na twee liedjes stroomde de dansvloer vol.
Hahaa! Bow to your dance party initiator!
Er kwam nog een liveband spelen die ook al veel classic rock draaide. In hun twee pauzes draaide de DJ weer, en na een lieve blik van mij begon de vriendelijke knul ook eigentijdse hits ertussendoor te gooien. Ik schreeuwde om de zoveel tijd een willekeurig persoon 'BIWB' in het oor als ik het liedje niet kende, wat 'Before I Was Born' betekende.
De muziek was goed, de mensen waren goed, en ik voelde me goed.
Ik heb echt een heerlijk dansavondje gehad. Ik heb met alle liedjes die ik kende meegeschreeuwd (ik was vooral blij verrast met MGMT - Kids, Time to Pretend en Electric Feel, the Beatles en Queen) en op een neer gehupst bij alle liedjes die ik niet mee kon zingen.
De liveband was een groep mannen van een jaar of 40, maar toch speelden ze behoorlijk goed. Op een gegeven moment speelden ze I Want to Hold Your Hand van The Beatles en ik was de enige die het klapje deed dat elke keer net ná de tel zit in de coupletten (en ondertussen ook meezingen, hè). Zelfs de drummer speelde het niet. Vlak daarna had de band even pauze en toen ik bij de bar stond om een glas water te bestellen, stond de drummer opeens naast me.
'That was really cool what you did with the clapping!'
'Oh, thanks!'
'It just such a weird rhythm and I can't get it right on the drums, but you just had the rhythm! Thanks a lot!'
'Oh, I love that song!'
'Yeah it was really cool of you, thanks a lot'
En toen kwam de gitarist ook nog even langs: 'You were awesome with the clapping! Well done!'
Oh yeah. Mijn avond kon niet meer op.
De tekst van de Bohemian Rhapsody werd letterlijk door mijzelf en de Engelse uitgespeeld en o, jeetje. Ik had in tijden niet zoveel lol gehad.
Dit waren allemaal mensen die ik niet eens bij naam kende, maar ik had me toch een plezier. Het kon me ook allemaal niet schelen. Ik was zelfs verwikkeld in een dance off, en won.
Jeps. Het was een absolute topavond.
Patrick en Anna waren al vroeg weggegaan, en rond kwart over drie ging ook Mark weg. Ik was juist verwikkeld in een gesprek met de andere Belg die met de ene Belg had zitten eten en die helemaal geen Belg was, maar een Duitser die Lüdwig heette en die in Bamf skileraar was geweest en daarna op een paardenranch had gewerkt in Alberta en nu een paar dagen Vancouver deed als afsluiting voor hij naar huis ging. Hij had trouwens een Australisch accent. Bijzonder.
Maar goed. Ik had dus nog geen zin om weg te gaan met Mark, maar toen het gesprek met Lüdwig na een kwartier ook was doodgelopen, besloot ik toch ook maar terug naar het hostel te gaan. De Zwitserse en Lüdwig gingen met me mee.
Ik lag om tien over half 4 eindelijk he-le-maal¬ kapot en met een grijns van oor tot oor in bed. Wat een avond! Illegale Tänze sind die beste Nächte.

De volgende ochtend ging de wekker helaas weer onverbiddelijk om half 9 af. Dit was mijn laatste ochtendje in Vancouver alweer. Ik moest de bus van 13.40 naar Whistler halen. Toen ik mijn voetten op de grond zetten moest ik mijn best doen het niet uit te schreeuwen van de pijn. Oeps. Nog 3 uur op je toch al helemaal uitgeputte voeten dansen, was misschien niet heel erg slim. Alcohol heeft een pijnverdovende werking.
Onder de douche vond ik eindelijk mijn stem terug in het zeepbakje en tijdens het ontbijt moest ik erg mijn best doen om niet weer in mijn bakje met fruit in slaap te vallen.
Iedereen van de avond ervoor waren allemaal nog niet uit hun bed, of al weg, dus ik at mijn ontbijt alleen.
Toen ik mijn tweede kopje thee ging halen spotte ik opeens Anna en Mark. Ik schoof bij hun aan en kwam erachter dat we allemaal vandaag weggingen. Anna moest haar vliegtuig naar Londen halen vandaag en Mark en Patrick zouden ook naar Whistler gegaan, vanwaar ze hun reis door BC zouden doorzetten. Zij zouden echter een auto huren. Of ik mee wilde rijden. Nee, helaas had ik mijn bus al geboekt.
Aan het eind van het ontbijt zei ik gedag tegen Anna en wisselde ik nummers uit met Mark, zodat hij me kon bellen als hij en Patrick in Whistler waren aangekomen. Ik was waarschijnlijk een uur eerder in Whistler dan zij en kon ze nog wat tips geven, aangezien ik er al twee keer was geweest. Daarna pakte ik boven al mijn spullen in, checkte uit en stapte voor de laatste keer de straten op van Vancouver.
Ik had besloten eerst maar eens het hotel te gaan zoeken waar ik op de bus moest stappen. Het hotel was aan het einde van Burrard St. O jeetje wat deden mijn voeten zeer en wat waren mijn benen moe.
Bij het chique hotel aangekomen vroeg ik binnen aan de balie waar de bus precies stopte, en na die plek te hebben bekeken liep ik West Georgia St af om uiteindelijk bij Pacific Centre naar binnen te gaan. Een mall.
Hier ben ik bij een koffiewinkeltje gaan zitten en heb ik eerst een uur over een cappuccino gedaan. Ondertussen las ik een paar hoofdstukken uit The Picture of Dorian Gray van Oscar Wilde.
Na een klein uurtje was ik het zitten toch ook wel weer zat en ben ik op mijn zere voeten de mall gaan verkennen. Ik heb nog twee shirtjes en een diva-zonnebril gekocht bij een tweetal winkels en daarna wilde ik de mall weer uit. De sfeer stond me niet aan.
Ik ben daarom maar bij een starbucks op het terras gaan zitten, vanwaar ik uitzicht had op de straat van waaruit mijn bus zou komen. Hier dronk ik nog een Chai Latte en las ik verder in mijn boek.
Tegen 1 uur ben ik op mijn halte gaan staan en heb ik gewacht tot mijn bus kwam. Hier staken zich weer wat kriebels op. Wat nou als ik toch op de verkeerde plek stond? Wat nou als de bus langs me heen zou rijden? Maar al deze angsten bleken ongegrond omdat de buschauffeur braaf stopte, mijn uitgeprinte email controleerde en ik daarna op een busstoel kon ploffen om er daarna voor twee uur niet af te hoeven komen. Everything went better than expected.
Ik had dezelfde busrit ook al gemaakt toen ik aan was gekomen in Canada, maar het was wel leuk om hem nu nog eens te maken terwijl ik de stad ook echt kende. Ik herkende nu de gebouwen waar we langs reden en wist precies hoe ver we ongeveer waren door uit het raam te kijken.
Ik luisterde wat muziek en zocht naar beren langs de snelweg. Ik was nu potdikkeme drie maanden in Canada maar ik had nog geen enkele wilde beer gezien! De weg tussen Squamish en Whistler stond er echter om bekend dat er vaak beren te spotten waren. Op de heenweg was het zulk slecht weer geweest dat we er geen gezien hadden, maar nu, jawel!
Langs de kant van de weg, ergens vlak voor Whistler, zat een zwarte mamabeer met drie(!) babytjes. De hele bus ooh'de en aah'de en ik zakte daarna met een dikke grijns weer terug in mijn stoel. Wat een mooie manier om mijn Vancouver tripje af te sluiten.

In Whistler was het een stuk kouder. Ik ging weer op een terrasje zitten koffie drinken en in mijn boek lezen tot Rolf me smste dat hij ook in Whistler was. Ik kon mijn bagage in de auto leggen en dwaalde daarna wat doelloos door Whistler terwijl Rolf nog een afspraak had. Waar het de eerste twee keer dat ik in Whistler was geweest nog vol was geweest met hippe snowboarders en er overal sneeuw lag, zo zaten de terrasjes nu vol met mensen die van de zon genoten en waren de skiliften bezet door een enorme hoeveelheid VTT'ers (vélo tout terrain, soort mountainbike, maar nog meer hardcore). Ik had het sneaky idee dat dezelfde hippe mensen die 's winters hier boarden nu ook weer aan het fietsen waren, want ze waren even hip en jong, maar dit keer kon ik me er écht geen onderdeel van voelen.
Ik wil het nog steeds een keer doen, maar nu kon ik niets anders doen dan een beetje toekijken hoe ze truucjes deden op schansen.
Ik smste Mark of hij en Patrick al in Whistler waren, maar zij smsten terug dat ze wat oponthoud hadden gehad en nog onderweg waren. Ik ging echter al bijna terug. Ik smste terug dat ik helaas al weg ging, dat ze bij de Amsterdam pub maar een biertje moesten drinken, dat ik hoopte dat ze een geweldige vakantie hadden en dat ze maar moesten zwaaien als ze door Lillooet zouden rijden. Zij smsten weer terug dat ze zouden zwaaien als ze in de buurt waren, en ik kreeg tegelijkertijd een smsje van Rolf dat we weg konden gaan.

Op de terugweg naar Lillooet spotten we zelfs weer een zwarte beer langs de weg! Hij was echt maar op drie meter van de auto en we reden er zachtjes langs. Wat een ervaring! Mijn eerste beren!
Weer 'thuis' in Lillooet heb ik de kindertjes blij gemaakt met mijn cadeautjes en daarna begon het 'gewone' leven weer.

Ik heb echt ontzettend genoten van mijn kleine vakantie in Vancouver. Het is een prachtige stad, met vriendelijke mensen en geluk probeert er ongeluk uit zijn kleine hoekje te verdrijven. Dit is zeker een stad die ik iedereen aanraad een keer te bezoeken en ik raad ook iedereen aan om eens in een hostel te gaan zitten. De mensen die je ontmoet en de verhalen die ze te vertellen hebben zijn inspirerend en laten blijvende indrukken op je achter. Wat een fantastisch leven heb ik toch ook.