Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver: Ik ging naar Vancouver!
In mijn vorige blog was al te lezen dat ik een reisje aan het plannen was, maar de blog eindigde niet echt positief, of wel dan? Mijn problemenmagneet stond aan en het ging weer allemaal niet zoals ik bedacht had. Maar wanneer nou ooit wel?

Goed, laat ik nou eens even bij het begin beginnen.

Al vanaf het moment dat het duidelijk werd dat ik naar Canada zou gaan, had ik de plannen om dan ook naar Vancouver te gaan. Vancouver ligt namelijk op maar 4 uur rijden van Lillooet, wat in Canada een wippie is. Helaas was het nogal moeilijk dit plan te realiseren. 4 uur is namelijk niet echt iets wat je even op één dagje heen en weer wil rijden en bovendien is er heel erg veel te zien in Vancouver, wat nooit allemaal op één dag bekeken kan worden. Het moest dus een tripje worden inclusief overnachtingen. Maar zouden mijn twee vrije dagen dan genoeg zijn? Misschien als ik heel vroeg wegging en heel laat weer terug zou gaan, maar dan zou ik helemaal gesloopt zijn, en ik rijd niet graag in het donker over de bergwegen hier. Dus, eigenlijk wilde ik nog minstens een nacht extra blijven en het liefst wilde ik niet de hele reis in mijn eentje moeten rijden.
Ik probeerde het zo te regelen dat ik met Heleen of Rolf mee kon reizen als zij in Vancouver moesten zijn voor zaken en dan kon ik altijd nog proberen op de terugweg (of heenweg zelfs) met een bus te gaan. Helaas kwamen alle tripjes van Rolf en Heleen niet erg handig uit en dus begon het er zelfs even op te lijken dat het me helemaal niet meer zou lukken om naar Vancouver te gaan... Ik had eigenlijk maar gewoon bedacht dat ik dan wel in Vancouver zou zijn met paps en mams als zij me kwamen ophalen en we toch vanuit Vancouver terug naar Nederland vlogen na de anderhalve week vakantie die gepland staat.
Enter Cait.
Toen Cait hoorde dat ik nog niet in Vancouver was geweest, was ze bijna beledigd. Ze heeft me daarna net zolang enthousiaste verhalen verteld over de stad tot ik alsnog geïnspireerd was om alsnog te gaan proberen een reisje te plannen. Ze gaf me allerlei tips van plekken die ik zou moeten bezoeken en dingen die ik zou moeten zien.
Enter Rolf.
Opeens deed zich een mogelijkheid aan. Rolf moest op zaterdag 16 juni in Vancouver zijn voor zaken. Ik zou kunnen meerijden, mijn verloren vrije dag (bottle-dag) kon worden ingehaald op zondag en ik zou de bus terug kunnen naar Whistler waar Rolf ook wel weer zaken kon plannen zodat hij mij daar dan weer kon oppikken. Het was alleen het handigst als de zaken in Whistler op dinsdag werden gedaan, dus ik kreeg er nog een extra vrije dag bij ook, waardoor mijn tripje naar Vancouver opeens 4 dagen, en 3 nachten zou beslaan.
Everything went better than expected.
Nu kon dan eindelijk het echte plannen beginnen!
Ik verzamelde tips van iedereen die in Vancouver was geweest die ik (via-via) kende, boekte de bus, zocht en boekte een hostel, kreeg de reserveringenmails en dit is waar mijn vorige blog eindigde.
In Canada moet je 19 zijn om zelfs maar zonder chaperonne in je neus te mogen pulken.

Maaaaaarrrr, ha-haaaaa, dit keer was Eefje je te snel af, Ongeluk! Terug in je kleine hoekje! Ga daar maar weer zitten mokken tot ik weer eens per ongeluk tegen je aan loop.
Ik schakelde namelijk mijn hulplijnen in. Ik vroeg aan iedereen die in Vancouver was geweest die ik kende of zij nog tips hadden voor mij als 18-jarige om ergens te slapen. En ik besteedde extra aandacht aan de tips van Cait (die in Vancouver gewoond en gestudeerd had), Ivo (een jongen die afgelopen najaar hier in Lillooet zat om een soort wijncursus te doen hier en toen 18 was maar toch veel uitstapjes had gedaan) en Amarens (een oudklasgenoot van mij, hoi als je dit leest, die van september tot maart in Canada is geweest en waarvan ik wist dat zij een poosje in Vancouver heeft gezeten, ook in een hostel, omdat ik haar blog heb gevolgd). Het beste advies kwam uiteraard van Amarens. Zij was ook 18 toen ze in Vancouver zat, maar had in een hostel gezeten waar niemand om haar ID had gevraagd en waarvan ze ook niet zeker wist of je daar überhaupt wel 19 moest zijn. Ze waarschuwde wel dat het best wel een crappy hostel was geweest, maar goed. Liever niets dan iets.
Cait gaf ook goed advies om het via couchsurfing te proberen. Dit is een site waar mensen hun bank aan reizigers kunnen aanbieden in ruil voor een goed gesprek en bijzondere ontmoetingen. Het is natuurlijk wel belangrijk dat je bij het gebruik van deze site goed op je eigen veiligheid let en alles drie keer controleert. Deze site is wel ontzettend goed opgezet en je kunt ook echt fantastische plekken vinden om te slapen en bijzondere ontmoetingen hebben met de mensen die je als gast in huis nemen.
Ik heb een stuk of 5 'couchrequests' uitgestuurd naar mensen die ik dubbel-en-dwars gecontroleerd had en vertrouwde geen enge verkrachters te zijn, en bezocht de site van het hostel waar Amarens was geweest.
Ik besloot dat ik liever bij iemand op de bank zou slapen (gratis, en vaak met gratis tours en fantastische tips) dan geld uit zou moeten geven aan een hostel waar ik dan bij vreemden op een kamer moest slapen en misschien de gruwelen van gore badkamers of rare mensen moest overleven.
Helaas werden drie van mijn requests geweigerd (met hele goede redenen en nette berichtjes) en op de andere twee werd de hele tijd niet gereageerd. Het was dus tijd om het hostel te gaan boeken.
Het hostel van Amarens was onderdeel van een keten: Hostelling International. Het was dus een internationale keten (nee, goh, echt?) en hierbij kwamen internationale wetten! Dit hield in dat ik niet met 19, maar met 18 als volwassen werd beschouwd door dit hostel! Hieperdepiep hoera!
Deze keten van hostels had drie opties in Vancouver. Eentje in Jericho Beach (buiten downtown, dit was het hostel dat ik als tip had gekregen van Cait), eentje in Vancouver Central (eentje midden in downtown, dit was het hostel dat ik als tip had gekregen van Amarens) en eentje in Vancouvers West End, ook downtown. Het leek mij niet meer dan logisch om voor de laatste te gaan. Hostel geboekt, bus geboekt, tips opgeschreven, let's go!

En zo gebeurde het dat ik op zaterdag 16 juni rond een uur of 11 's ochtends met Rolf mee naar Vancouver vertrok.
Het was bedroevend koud, bewolkt en winderig in Lillooet, wat meestal betekend dat het pijpenstelen regent in Vancouver.
Het prachtige, schilderachtige landschap van voorbij Squamish (halverwege tussen Whistler en Vancouver) was één grote wolkensoep en inderdaad: in Vancouver regende het honden en katten (ik gooi er even een Engelse uitdrukking tegenaan).
Rolf dropte mij af in de straat waar mijn hostel zich bevond in het West End: een statige wijk met veel woonhuizen/flats en een bruisende straat vlakbij. Het is ook dé gaywijk van Vancouver, wat te zien was aan de gaypride vlaggen die elke 20 m de lantaarnpalen in de drukke Davie street (Davie st) hingen.
Bij het inchecken in het hostel werd er wel naar mijn ID gevraagd, maar met 18 was het helemaal goed. Het meisje dat me incheckte was toevallig ook Nederlands, dus ze kon me daarna lekker in het Nederlands uitleggen waar ik sliep en wat het hostel allemaal voor moois had.
Ik sliep op een kleine slaapzaal op de tweede verdieping. Om er te komen had je een pasje nodig, waarmee ik ook in mijn kamer, de keuken en allerhande vrijetijdsruimtes kon komen.
In mijn slaapzaal lag al een Aziatisch meisje te slapen (terwijl het 3 uur 's middags was) dus ik pakte zachtjes mijn spullen uit.
De slaapzaal had twee stapelbedden, een wasbak (waar ik niet bij kon omdat mijn kamergenote haar koffer daar stond), een bureau (wat bij mijn stapelbed stond dus wat ik meteen claimde) en een kluisjeskast (waar je een slot voor kon huren). Beddengoed en handdoeken waren bij de prijs inbegrepen, wat best bijzonder was voor een hostel. Ik dumpte mijn tas (ter grootte van een halve weekendtas, ik ging mijn koffer niet meesjouwen!), pakte mijn handbagage tas in met al mijn kostbaarheden, jatte een kaart van de stad bij de receptie en trok meteen de stad in.
Everything went better than expected.

Nu kan ik makkelijk een half boek schrijven over wat ik allemaal in Vancouver heb gezien en heb gedaan, maar aangezien dit een blog is en ik er niet voor betaald krijg, zal ik me weer moeten inhouden. Toch wil ik jullie een zo duidelijk mogelijk beeld geven van mijn tijd in Vancouver. Daarom heb ik het volgende plan opgevat: Ik zal mijn avonturen opsplitsen in drie delen. Vandaag heb je de aanloop en -komst gelezen. Morgen zal ik mijn eerste avond en -dag op mijn blog zetten en vrijdag volgt het derde en laatste deel wat mijn laatste hele dag in Vancouver en mijn terugreis zal beslaan.

Schroom vooral niet om reacties achter te laten. Ik zie graag wie mijn blog allemaal volgt en ik ben erg benieuwd wat iedereen ervan vind.
Tot morgen!