Een klein beetje extra informatie:
Ik heb in de eerste maanden van mijn tijd hier vaak geklaagd over het slechte weer. Iedereen vertelde me constant dat het altijd zulk lekker weer was in Lillooet, dat het al vroeg zomer werd en dat er veel zon was, maar die eerste 3,5 maand zag ik er niets van. Het was een 'slechte lente'. Daar kwam allemaal verandering in rond juli. Een leuk feitje voor jullie allemaal: Ik heb vanavond voor het eerst in 3,5 week een lange broek aan. Ja ja.
Aan het eind van juni schoten de temperaturen opeens de lucht in. Okay, soms hadden we een slechtere dag, maar dan nog zakten de temperaturen niet onder de 20 graden en serieuze regen was er hier ook niet.
Vooral de laatste anderhalve week waren temperaturen boven de 35 graden niet vreemd. Op een termometer (die wel een klein beetje schijnt te overdrijven) was het op een dag 42.9 graden Celsius. Dat is bloody hot!Ja, het voelt echt alsof je bloed bijna gaat koken als je dan lang buiten bent. De kinderen zoeken verkoelling in het badje, en ik in de schaduw. Langer dan een paar minuten kan je niet in de zon zijn en je moet liters met water zuipen om gehydrateerd te blijven. De luchtvochtigheid wordt op dat soort dagen niet veel hoger dan 17%, terwijl de luchtvochtigheid van je uitademing ±50%is. Dus zelfs als je niet zou zweten, verlies je alsnog een heleboel water. Om het aan te geven: ik kon de dag beginnen met een liter(!) thee naar binnen te klokken om half 8, en dan had ik om half 9 al weer dorst.
Maar ik kan klagen wat ik wil over de hitte. Door de droge luchtvochtighoud is het best uit te houden en ik had nu eindelijk de zomer waar ik al zo lang om zeurde.

Verder: De eerste keer dat ik bij de Hat Creek Ranch was, kreeg ik een foldertje over het hele gebeuren in het Nederlands! Ik was blij verrast, maar mijn tevredenheid nam al snel plaats voor irritatie. De Engelse tekst was gewoon door de een of andere vertaalmachine gehaald en in het foldertje gekwakt. Er zaten spelfouten, zinsbouwfouten, grammaticafouten en gewoon rare woorden in en als echt kind van mijn ouders ben ik na afloop naar de informatiebalie gestapt en heb ik voorgesteld de folder eens goed voor ze te vertalen.
Er stond een troela achter de balie die niet zo goed wist wat ze hiermee moest doen, dus die zei dat ik het wel kon doen, maar ze was zo in de war dat ik maar niet voorstelde dat ze me er ook voor zouden betalen (of korting geven op een volgend bezoek. Was ook al leuk geweest).
Maar eenmaal eraan begonnen had ik er al vrijwel meteen spijt van dat ik het had toegezegd. Het bleek namelijk moeilijker dan gedacht. Voor mij is Engels zo begrijpelijk dat ik het nooit eerst vertaal als ik het lees of hoor. Ik snap de Engelse woorden net zo goed als de Nederlandse woorden, dus dat is niet nodig. Dit is anders in het Frans bijvoorbeeld, waar ik, als ik iets lees, het in mijn hoofd vertaal naar het Nederlands om het daarna te begrijpen. Hoe meer je dit oefent, hoe sneller je kan vertalen en ik begrijp Frans nu ook redelijk goed, maar voor Engels hoef ik dit niet te doen. Ik begrijp het zo al.
Maar als ik dan een tekst in het Engels lees, wordt het opeens ontzettend moeilijk dit in netjes Nederlands te vertalen. Want ik doe dit nooit. Ik weet niet hoe.
Ik deed er dus uiteindelijk een stuk langer over dan ik van tevoren gedacht had, maar het was een goede oefening. Google Translate, gezond verstand en een goed gevoel voor zinsopbouw waren uiteindelijk mijn vrienden en ik had de klus geklaard.
Bij de rodeo probeerde ik mijn tekst in te leveren, maar nu stond er een muts achter de balie die wél wist wat ze deed, en het bleek totaal overbodig. Ze hadden zoveel kopietjes van de Nederlandse folder nog liggen (ze krijen te weinig Nederlandse gasten, en ik neem aan dat sommige van deze gasten ook gewoon de Engelse folder lezen), maar ik mocht wel de andere folder (die over het Indianendorp dat erbij hoort) vertalen?
Tuurlijk. Ze wuifde mijn harde werk een beetje weg en dus durfde ik weer niet te vragen of ik korting kreeg op een volgend bezoek (ik denk erover mijn pap en mam mee te slepen).
Dus ik twijfel of ik deze folder ook voor ze ga vertalen...

Dan nu: Seattle!

Ja, ja. Dit was ook iets dat al eeuwen op de planning stond, maar er steeds niet van kwam.

Seattle ligt namelijk op maar anderhalf uur van de grens (en ik heb het dan over Seattle, Washington State, United States of America, hè) en Lillooet ligt maar 4 uur van de grens, dus ik dacht dat het haalbaar moest zijn.
Nu is Georgia (die van de shotguns, weet je wel) getrouwd met Kit. En Kit werkt en woont in Seattle. Kit komt vrijwel elk weekend naar Lillooet rijden om bij Georgia te kunnen zijn en rijdt dan op zondagavond weer terug naar Seattle, omdat ze maandagochtend vroeg moet werken. Het is echt geweldige toewijding en ontzettend lief dat ze dit voor elkaar overhebben. Georgie vond dat ze naar Lillooet moest om daar in de wijngaard te gaan werken, en Kit bleef in Seattle, maar toch zorgen ze ervoor dat het werkt. Ze zijn ook al een jaar of 20 bij elkaar (zo ongeveer, naar mijn berekeningen).
Georgia had mij voorgesteld dat ik danmet Kit mee zou kunnen rijden en bij haar zou kunnen logeren en Kit zou me 's ochtends meenemen met de bus naar het centrum en me helpen om de dingen te vinden en 's avonds als zij klaar was met werken kon ik weer mee terug. Fantastisch! Hoefde ik ook weinig geld uit te geven. Ik moest alleen zelf een terugreis zien te bedenken maar daar had Georgia ook al een idee voor: ik kon de trein naar Vancouver nemen (wat een heel mooi ritje zou zijn) en dan de bus naar Whistler of Pemberton en dan vanuit daar liften.
Maar nu moest ik wederom een moment vinden waarop dit kon. Dit moment deed zich voor op 8-11 juli.
Rolf, Heleen en de kinderen gingen een paar dagen kamperen en ze vroegen of ik mee wilde. Nou is kamperen dus niet echt mijn ding (understatement, het hele in kleine tentjes slapen en in de wildernis koken en midden in de nacht over de camping naar een wchuisje, en vooral de beren!) dus ik vroeg of het erg was als ik niet mee ging en of ik dan op die dagen naar Seattle zou kunnen.
Dat kon wel, en dan zouden ze me zelfs op 11 juli in Whistler op kunnen halen omdat ze toch over Whistler terugreden (zij gingen naar de Sunshine Coast, ergens boven Vancouver is dat). Dat was handig. Toen alles gecheckt bij Kit, dat ging ook goed en zo was het geregeld.

Op zondagavond reed ik met Kit mee in de auto naar Seattle. Het was een bloedhete dag geweest, de raampjes waren wijd open, we kletsden wat, aten een ijsje halverwege, stopten nog een keer om foto's te maken en reden zo naar de grens. Bij de grens hielp Kit me met mijn verhaal voor de douane. Het was natuurlijk weer niet een al te lekker verhaal; Nederlandse rijdt met Amerikaanse mee over de grens... Maar we hadden een goed verhaal wat helemaal de waarheid was: Ik verbleef in Canada, we kenden elkaar via wederzijdse vrienden en ik wilde heel graag Seattle eens zien. Okay. Dat was goed. Hier heb je je stempel en je green card, en HOPPAAAA ik was de States binnen!
Kit woont in Lynnwood, een kleine randgemeente van Seattle, in een stacaravan in een mobile home park voor senioren. Het was natuurlijk pietepeuterig, maar het had alles wat ik nodig kon hebben en het was fantastisch dat ik er kon blijven slapen.
De volgende morgen stonden we om 5(!!!!) uur op, om naar het buurtzwembad te gaan. Daar deed Kit aan aquarobics en ik trok wat baantjes. Dat deden we vooral omdat er geen douche in de caravan zat, en we bij het zwembad dus van de douches gebruik konden maken.
Daarna namen we de bus naar Seattle downtown. Kit liet me zien waar ze werkte en de buurt erom heen zodat ik het terug zou kunnen vinden, we haalden een touristenkaart op bij een hotel, ze gaf me nog wat tips, tracteerde op Starbucks en ging aan het werk.
En ik ging Seattle in!
De eerste dag heb ik als allereerste mijn Canadese dollars omgewisseld voor Amerikaanse. (Fijn. Wéér een nieuwe munteenheid waar ik aan zou moeten wennen. En ik was eindelijk gewend aan de Canadese!). Daarna heb ik de monorail genomen naar de Space Needle. Bovenop deze iconische bezienswaardigheid heb ik foto's genomen van het prachtige uitzicht. Daarna heb ik 5 uur in het EMP gewandeld (het museum voor muziek, popcultuur en science fiction. Ontzettend verschrikkelijk leuk en interessant. Heel interactief. Er waren exposities over: Icons of Science Fiction (met kostuums en propsuit heel veel beroemde sf-films (men in black, superman, doctor who), Can't Look Away; The Lure of Horror Films (weer met allemaal interessante weetjes en props uit horrorfilms), Avatar: The Exhibition (ontdek de wereld van de James Cameron film), Nirvana: Taking Punk to the Masses (hier is een boek van. Iemand die dat voor mijn verjaardag wil geven? Ik zal je eeuwig dankbaar zijn. Ik had helaas geen ruimte in mijn tas om het mee terug te nemen naar Lillooet, letterlijk.), Jimi Hendrix: An Evolution of Sound (Jimi's leven en zijn vele (stukgeslagen) gitaars), AC/DC: Australia's Family Jewels en er was ook een kamer waar je gitaar, bas, piano en drums kon leren spelen (ik heb denk ik 3 kwartier drumfills staan leren. Ik was best wel goed!). Ook kon je net doen alsof je een rockshow speelde, inclusief gillend publiek en echte intstrumenten die toch wel de goede noten laten horen, wat je ook aanslaat.) Daarna ben ik naar de Waterfront gelopen, waar ik geluncht heb en langs de kades geflaneerd heb. Daarna heb ik het Pioneers Square bekeken, ben ik een beetje verdwaald en heb ik uiteindelijke met een heerlijke Starbucks Cool Lemon Refresher in het parkje tegenover Kit's werk gelezen en gewacht tot ze klaar zou zijn (om half 8). Ze draaiden klassieke muziek over het pleintje, er was een mega groot schaakbord waar twee daklozen in een woest duel verwikkeld waren, er werd een prachtig kunstwerk van stoepkrijt op de grond getekent door een kunststudente en er stonden allemaal beelden van mannetjes over het hele pleintje. Het was een mooi plekje om de dag te eindigen.
Toen Kit klaar was zijn we naar Edmonds gereden. Een schattig dorpje aan het water waar Kit en Georgia ooit samen woonde met Georgia's kinderen uit een eerder huwelijk en waar ze het ontzettend naar hun zin haddeen. Edmonds was een super schattig dorpje wat rust uitstraalde en een leuke gemeenschap was. Hier hebben we Thais gegeten bij Kits favoriete Thai.

De volgende ochtend stonden we weer om 5 uur op, gingen we naar het zwembad, namen we de bus en ging Kit weer aan het werk. Deze dag ging ik echter naar Pike Place Market. Een soort farmers market aan de Waterfront. Dit had een ontzettend leuke sfeer. Er waren kraampjes met boeren producten als groenten, vis, kaas en noten, maar er waren ook allemaal kleine winkeltjes die echt vanalles verkochten: van originele tijdschriften uit de jaren '70 en gekke hoedjes tot pools servies en t-shirten met rare teksten. Het bijzondere van Pike Place is dat de winkeltjes en kraampjes daar geen belasting hoeven te betalen. Als je iets koopt hier, gaat 100 procent van jouw uitgave naar de eigenaren van het kraampje/winkeltje. Het enige winkeltje waar ze wel tax rekenden was de originele Starbucks. De aller-allereerste van de 424 die er vandaag de dag in Seattle zijn en van de duizenden die de wereld kent.

In een klein steegje bij Pike Place bevond zich de gumwall. Letterlijk een hele muur waarop iedereen zijn kauwgom heeft geplakt. Er zijn woorden gespeld, er is kunst gemaakt en er zijn de belachelijkste kleuren te vinden. Het is aan de ene kant heel smerig en aan de andere kant heel bijzonder.

Hierna heb ik een Ride with the Duckies genomen. Een soort bus/boot die je door Seattle tourt over de weg en over het water. De 'captains' hebben ontzettend slechte humor, wisselen elke straat van bizar hoedje en draaien keiharde, sleche muzie. Er wordt van je verwacht dat je heel hard gaat zwaaien en schreeuwen naar iedereen op de stoep en meeblèrt met de hits uit de jaren 80 en het is hilarisch. Ze weten tenminste dat ze belachelijk zijn, en ze vinden het leuk om zo belachelijk te doen. Het druipt van de ironie, en dat was nou juist zo heerlijk.

Hierna heb ik nóg een tour genomen, maar dit keer eentje onder de grond. Seattle was namelijk gebouwd op de modder en zonk langzaam weg, totdat in 1889 de hele binnenstad van Seattle werd weggevaagd door een grote brand. De eigenaren van de winkels herbouwden hun winkels gewoon weer op de ruïnes van hun vorige zaak, maar de gemeente van de stad besloot toch maar eens iets aan fundatie te doen. Zo kwam het dat de straten ongeveer een hele verdieping boven de wegzakkende winkels kwamen te liggen. Eerst moest je nog met een ladder van het straatniveau naar het stoepniveau klimmen, maar op een gegeven moment kwam je de winkel maar gewoon binnen via de tweede verdieping. Uiteindelijk is alles op straatniveau gekomen en veranderden de benedenverdiepingen van de winkels in een soort ondergrondse shopping centre. Maar de gemeente besloot deze ondergrondse af te sluiten omdat het criminele circuit hier heerste en de underground raakte vergeten. Totdat een man in 1965 een tour organiseerde 'onder de grond' om aandacht te trekken voor de schoonheid van de gebouwen uit die buurt, die de gemeente allemaal wilde afbreken. Het werkte, en de underground tour was een feit.
Het was een hele interessante tour, weer verteld met een boel goede humor en interessante feitjes over de turbulente, corrupte, onvertelde geschiedenis van Seattle.
Ik lunchte daar ergens een heel erg late lunch en besloot daarna maar een beetje door de stad te lopen. Ik had alles al wel zo'n beetje gezien.
Ik sloot de dag op precies dezelfde manier af als de dag ervoor, in het park, met een boek en een lekkere Starbucks Limonade.
Die avond nam Kit me mee naar Fremont, waar nog één attractie was die ik wilde zien. De trol. Een trol van steen woont onder een viaduct en eet daar een volkswagen kever op. Er is een heel verhaal omheen wat ik niet ga vertellen, maar ik wilde hem graag zien. Fremont zou ook een ontzettend leuk wijkje zijn, maar ik had er helaas de tijd niet voor om het goed te zien allemaal. Die avond aten we Italiaans in Fremont.
De volgende dag stonden we een uurtje later op omdat we niet gingen zwemmen. Ik moest om 7 uur op het station zijn, en dus namen we de auto. Kit zette me af bij het staion, ik bedankte haar voor al haar hulp en gezelligheid en ik zou haar nog wel zien in Lillooet.

Ik moest een poos wachten op mijn trein, maar het was eigenlijk wel heel erg leuk weer eens in een trein te zitten. Ondanks dat treinen niet heel lang geleden de enige manier waren waarop je in Noord Amerika ergens kon komen, is het nu een manier van reizen die bijna nergens mogelijk is. Het ritje zou heel erg mooi moeten zijn, omdat we langs de zee gingen, maar er hing een ontzettende mist, dus dat ging mooi niet door.

Eenmaal aangekomen in Vancouver moest ik weer de douane door, waar ik weer doodnerveus voor was.

Ik werd weer ondervraagd, maar dit keer kon ik melden dat ik nog maar een maand zou blijven en dat mijn ouders me over 2,5 week kwamen ophalen om nog verder te reizen. De stempel die ik bij het vliegveld had gekregen bleek helemaal niet eens een echte visum te zijn (of zoiets) en ik werd weer iets langer ondervraagd dan ik nodig vond, maar uiteindelijk kreeg ik dan toch weer een nieuwe stempel in mijn paspoort en werd me nog gevraagd: 'vind je het leuk hier?' in het Nederlands! Met een accent, maar toch. Sneaky bastard. Me eerst ondervragen in het Engels en dan plotseling overschakelen in het Nederlands als je me de stempel al gegeven hebt. psh. Maar goed. Ik was weer toegelaten in Canada, en had twee uur te slijten in Vancouver.
Ik had de hele dag nog niets gegeten, dus dat ging ik maar eens doen. Ik nam de skytrain naar het centrum, kocht ergens een broodje en een bak koffie en ging aan het water zitten genieten van de zon. Daarna vond ik mijn bushalte en nam het busritje naar Whistler (nu al voor de 3e keer!).
Hiet stonden Rolf en Heleen al op me te wachten en we reden meteen door naar Lillooet. Zo sloot ik mijn paar daagjes AMURRIKA af.
Seattle is een mooie, leuke, compacte stad en het is zeker het bezoekje waard!


Zo heb ik toch nog bijna alles wat op mijn to dolijstje stond toen ik hier kwam gedaan... Ik heb gesnowboard in Whistler, ik heb mooie hikes gemaakt, ik heb veel boeken gelezen, ik heb stedentripjes gemaakt naar Vancouver én Seattle en ik ben poepiebruin geworden! (voor mijn doen dan. mag ook wel. na een heel jaar zon vangen: eerst zomer- en nazomerzon in Frankrijk, toen sneeuwzon in Frankrijk, toen lentezon in Canada en MEGA HETE BRANDENDE zomerzon in Canada!)

Het is een mooi lijstje wat ik daar maar heb staan, en dat mag ook wel, want het is bijna over.

Ja ja jongens. Het aftellen is begonnen! Nog maar 5 dagen. Dat zijn de vingers van één hand!

Vandaag zou Leanne, de nieuwe au pair aankomen, maar helaas is haar de toegang tot het land geweigerd.Kan iedereen zich mijn eerste blog nog herinneren? Hmmm? Over mijn drama bij de douane? HMMM? Dat ik bijna geweigerd was? HMMM?

Arme Leanne heeft hetzelfde gehad, maar zij is uiteindelijk wél geweigerd! De douane heeft haar emails gelezen, waarin iets te vinden was over 'werk' en 'au pair'. Heleen heeft nog wel met de douane gebeld, maar dit keer mocht het niet baten. Arme Leanne moest dezelfde avond weer terugvliegen en zit nu alweer in Nederland. Ik heb geen idee wat Rolf en Heleen nu van plan zijn, maar ze hebben wel een beetje een probleem!

Over vijf dagenkomen mijn ouders me namelijk al ophalen in Lillooet en dan reizen we nog 10 daagjes door British Columbia en dan!
Dan vlieg ik alweer naar huis.

Allemachtig wat is de tijd omgevlogen. Ik heb het idee dat het een maand geleden is dat ik examens deed, twee weken geleden was ik in Lloret de Mar met Anne Floor, Kim en Cindy en gisteren haalde ik nog een topsnelheid op de Sarenne in Frankrijk!
Maar nee. Over 19 dagen ben ik alweer in Zwolle. Negentien!
Over 29 dagen heb ik mijn Algemene Introductie Dagen in Wageningen en over 46 dagen ben ik begonnen aan mijn studie Voeding&Gezondheid aan de WUR.
Ik heb het mooi een jaar vooruit geschoven, maar nu komt het studentenleven toch al wel heel erg dichtbij!
En zin dat ik erin heb... Maar wat zal ik de vrijheid en ervaringen gaan missen die ik dit jaar heb gehad!

Goed. Deze blog is al lang genoeg.
Ik kan nog een hele blog vol schrijven over mijn ervaringen van dit jaar en hoe ik me voel bij de wetenschap dat het allemaal bijna is afgelopen maar ik zal het allemaal sparen voor een volgende blog.
Waarschijnlijk eentje als ik al weer thuis ben.
Misschien eerder.

Ik hoop dat jullie allemaal blijven hangen voor die recap van mijn tussenjaar en voor vandaag laat ik het hierbij.

Hasta la vista, baby.