Holy Ballony,
Moet je mij nou eens zien! Ik beloof een recap te schrijven, heb er uiteindelijk helemaal geen zin (en tijd) meer voor, maar uiteindelijk ben ik toch zo gemotiveerd geraakt tijdens een dodelijk saai werk(achtig)college dat ik er toch maar aan begonnen ben. Eeehm. Hoe begin ik dit nou weer eens netjes. Okay. Ik heb een ideetje:

Eeeehm, hoi! Hallo! Mijn naam is Evalien, ik ben op 6 september 19 jaar oud geworden, ik ben studente Voeding&Gezondheid aan de WUR, ik woon in Wageningen, ik roei bij de studentenroeivereniging Argo en ik doe drankjes drinken bij de studentenvereniging Nji-Sri. Verder maak ik graag muziek, maar ik heb nu geen instrumenten thuis in de studentenflat Hoevestein liggen. Het afgelopen jaar had ik een tussenjaar, waarbij ik eerst in Frankrijk in een Alpenhotel heb gewerkt, en daarna au pair ben geweest bij een Nederlands gezin in Canada met een wijnbedrijf.
...
MIjn verhaal? Tja. Ik kan je alles vertellen onder het genot van een lekker wijntje op het terras van café de Kater, maar je kan ook gewoon mijn reisblog lezen.
...
Ja, ik heb er pas een einde aan gebreidt. Het sleepte zich een beetje voort, maar nu staat toch echt de afsluitende post erop, hoor. Als je dat wil lezen vind ik dat wel leuk ja.
...
Ja, ik vind het wel leuk om te schrijven, dus alle blogs zijn wel een beetje heel erg lang. Sorry. Ik ben ook zo goed in lekker doorlullen als ik eenmaal lekker bezig ben. Motivatie is soms ver te zoeken, maar zin moet je maken, zegt mijn moeder altijd.
...
Ja, nou als je het wil lezen vind ik dat leuk, zei ik al! Laat maar weten of je het doet en wat je ervan vind. Feedback is altijd heel erg welkom!
...
Ja, is goed. Maar, hey. Ik moet er weer vandoor! Ik moet om half 6 een uurtje roeien en daarna snel-snel eten om op tijd in de sociëteit te kunnen zijn om de nieuwe lichting Feutjes te bekijken. Er is een na-vit. Een tweede verenigings introductie tijd, voor de twijfelaars van ervoor. En ik wil eigenlijk van tevoren nog eventjes kijken naar de assignments van het practicum van woensdag. Wel fijn als ik van tevoren weet waar dat over gaat.
...
Ja, is goed! Zie ik je nog in de soc vanavond?
...
Okay dan! Joe, zie je dan! Daaaaaaag.

Dat zijn de soort gesprekken die ik zou kunnen hebben met al mijn nieuwe Freundjes. Want jeetje, het zijn er een boel hoor!
O, wat klinkt dit allemaal vaag en ernstig maar je moet even bedenken dat ik nu al twee weken aan het studeren ben.
OJA.
Dat gingen we doen, ja. Niet alleen maar werken en reizen, neeeee, er zat nog iets aan vast. Na dat hele jaartje flierefluiten zou ik gaan studeren. Dat is waar ook!
Nou, dat doe ik nu dus.
Ik ben al twee weken bezig met mijn studie Voeding&Gezondheid aan de universiteit van Wageningen en het bevalt me allemaal héél erg goed.
Ik heb ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen tijdens de AID, de Annual Introduction Days en daarna ook meiden van mijn studie (er zijn ongeveer 130 eerstejaars, waarvan 10 jongens), meiden uit mijn roeibootgroepje (we zijn met 6 en twee mannelijke coaches) en dan vooral mensen van mijn nieuwe studentenvereniging Nji-Sri. Een hele kleine vereniging die vooral bijzonder is vanwege het verticale contact tussen alle leden. Als eerstejaars ben je net zoveel waard als een vierdejaars en je gaat net zo veel met elkaar om. Ik vind het geweldig om in zo'n korte tijd, zoveel nieuwe mensen te hebben leren kennen en helemaal mijn plekkie te hebben gevonden hier.
Ik heb de eerste twee weken bij een AID-zusje (zoals dat heet als mensen in hetzelfde groepje zitten) en VIT-genootje (omdat we allebei bij Nji-Sri zijn gegaan) gelogeerd omdat ik mijn nieuwe kamer nog niet in kon, maar ik ben afgelopen zaterdag ook helemaal verhuisd. Ik heb nu mijn eigen kamertje in een gang in de studentenflat Hoevestein, vlak bij de nieuwe campus en de sportvelden. Ik roei twee keer in de week, en daarnaast worden er nog wel eens sport/zwemafspraken gemaakt met Nji-Sri genootjes en ik hoef nooit al te veel na te denken over waar en met wie ik ga eten, want de uitnodigingen en dinerafspraken gebeuren allemaal vanzelf. Als ik er zin in heb ga ik 's avonds naar de sociëteit van Nji-Sri (die wij afkorten tot 'soc' uitgesproken als 'sok' en niet als 'soos') om daar een lekker drankje te doen en te klessebessen met alle leuke mensen van daar.
Maar het voornaamste wat ik hier doe is natuurlijk studeren en het zal jullie trouwe lezers van deugd doen te horen dat mijn studie me ontzettend goed bevalt. Ik vind mijn voedingsvak, het belangrijkste dus, ontzettend leuk en interessant en ik vind het heel erg leuk om nou eindelijk weer eens wat informatie in mijn kop te stampen, raar genoeg.
Kortom: Ik heb mijn plekje helemaal gevonden hier. De ommekeer van zelfstandigheid en werken in een vreemd land naar zelfstandigheid van kijken hoeveel geld je overhoudt en beslissen of je nou vanavond naar de soc of naar de borrel van argo gaat. is me ontzettend goed afgegaan.

Maar dat betekent nog niet dat ik nooit meer terugdenk aan mijn fantastische jaartje abroad.
De vakantie met mijn ouders aan het einde van mijn tijd in Canada was fantastisch. We hebben prachtige plekken gezien en ik heb echt genoten van al het moois dat Canada te bieden had. Eenmaal thuis ging alles heel erg snel, dus. De omschakeling van wereldreiziger naar keurige studente was met een stap en een sprong gemaakt, en hier ben ik nu.

Maar ik heb zo veel geleerd, hè. Zelfstandigheid is er nog maar eentje van!
Ik heb zo'n geweldige tijd gehad bij La Douce Montagne, waar ik heerlijk heb gesnowboard en menig bergje heb beklommen op een fietsie. Ook mijn Frans is nu echt best wel okay, als ik daar even een beetje over mag opscheppen. Ik kan me nu prima redden in la belle langue, wat ik als stiekem alfa-kindje-met-een-talenknobbel heel erg leuk vind om te kunnen.Daarnaast heb ik zulke leuke mensen ontmoet en zo heerlijk gewerkt, dat ik binnenkort maar eens een maitlje ga opstellen om te vragen of ik alstublieft komende zomer nog even mag komen meehelpen. Dan moet ik natuurlijk wel al mijn tentamens in twee keer gaan halen, want anders moet ik in Augustus alweer hertentamens doen. Het snowboarden daar, de mogelijkheden die ik had om zo vaak die pistes op te gaan, dat was echt een droom die uitkwam. Dat wilde ik al sinds ik ben begonnen met snowboarden op mijn 14e. En horeca-werk bevalt me gewoon ontzettend goed. Het is dat de hotelschool toch echt niets voor mij is, maar als ik ooit in een midlifecrisis kom zou ik nog zomaar een of ander raar restaurantje kunnen beginnen dat alles monitort op het juiste voedingspatroon van elk individu dat een stap over de drempel durft te zetten.

En toen ook nog eens Canada! Alweer een droom die uitkwam, want ik wilde zo graag eens van het continent Europa af! Het was zo'n ontzettend bijzondere ervaring om op die twee prachtkindjes van een Thomas en Josine te mogen passen en daarnaast toch stiekem heel veel te leren over wijn. Ik heb twee metropolissen gezien, Seattle en Vancouver, ik heb beren gespot, hikes gemaakt, boeken gelezen en ik ben helemaal tot mezelf gekomen. Ik ben mezelf echt een paar keer tegengekomen tijdens mijn reizen, en ik heb mezelf leren herkennen zodat ik naar mezelf kan zwaaien als ik langskom sjeezen. Ik heb geleerd mijn ogen open te doen en te kijken naar wat er is, maar ook naar binnen te kunnen kijken om te zien wat er eigenlijk allemaal wel en niet mogelijk is.
Ik heb ballen gegroeid waarmee ik nu mijn eigen beslissingen kan maken en voor (bijna) niets en niemand meer bang ben (behalve nog steeds voor telefoongesprekken. Wat een hel is dat!).
Het gigantische cliché dat je in zo'n tussenjaar jezelf leert kennen gaat (helaas(?)) bij mij helemaal op. Ik zit echt super lekker in mijn vel nu, en ik ben vol energie begonnen aan een nieuwe periode van mijn leven: de overheerlijke studententijd.
(die energie hè, die is lichamelijk nu al ver te zoeken aangezien het vaak iets té gezellig is in de sociëteit, vaak tot net iets té laat, waardoor ik net iets té lang blijf zitten, maar toch 's ochtends wel braaf naar mijn (niet verplichtte) hoorcolleges ga, omdat ik zo'n braaf studentje ben. Maar mentaal heb ik er nog steeds zo verschrikkelijk veel zin in!)

Ja, dit studeren, dat wordt 'm hoor!
Maar alle ervaringen, alle herinneringen, alle prachtige momenten met vrienden en met mezelf (en de hond Lori niet vergeten, die was ook bij een redelijk aantal van die zelfinzicht momentjes) die blijven mij mijn hele leven bij!
Dit was een jaar om nooit te vergeten en ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Ik zou het voor geen geld meer willen inruilen.

Het is voor mij nu gewoon lastig om alles te beschrijven. Dezelfde woorden blijven boven komen: overgetelijk, bijzonder, fantastisch.
Een wijs man zei ooit: 'Als je het niet in woorden kunt uitleggen aan andere mensen, of als je wil zeggen: 'je had erbij moeten zijn', dan ben je geen goed schrijver,'en ik ben het helemaal met hem eens! Maar ik weet gewoon écht niet hoe ik het verder nog in woorden moet uitdrukken. Ach, ik ben ook geen echte schrijver, maar ik heb me wel goed vermaakt met mijn blog. Ik hoop dat ik mijn trouwe lezers hebben kunnen vermaken met mijn verhalen en dat als jullie ooit nog meer willen horen, jullie niet zullen aarzelen om me inderdaad eens uit te nodigen voor een lekker drankje op het terras van bijvoorbeeld de Kater. Ik zit nog boordevol verhalen die ik graag deel met iedereen die ze maar wil horen (en daarnaast ben ik niet vies van lekkere drankjes!).

Dan rest mij nog maar twee dingen te zeggen:

Bedankt voor het lezen en:

Hasta la vista, baby!