Iedereen die net mijn titel las en voldoende kennis heeft van zijn, of haar, moedertaal (ik ga er tenminste van uit dat iedereen die mijn blog leest de Nederlandse taal als moedertaal heeft)is nu misschien in de veronderstelling dat deze blog vol staat met Dappere Daden en Machtig Grote Monden.
Dit is, helaas misschien, niet het geval.
Nee, de titel van deze blog mag vandaag compleet letterlijk worden opgevat met betrekking tot het onderwerp van mijn getuigenis van gebeurtenissen uit mijn dagelijks leven in Canada, hiero. Oftewel: mijn weblog.

Zoals jullie allen wel duidelijk is, zit ik niet meer op het continent Europa. De vliegreis ging over zeeën en oceanen en eindigde uiteindelijk op het continent dat in onze moedertaal (ik ga er nog steeds van uit dat dit voor ons allen Nederlands is) Noord-Amerika heet.
Dit is misschien niet zo'n grote shocker en de meesten van jullie zullen nu al wel afgehaakt zijn vanwege mijn belachelijk lange volzinnen, vol (onnodige) komma's (zie drie-en-vier woorden geleden) en haakjes (zie twee woorden geleden) en woorden waar ik veel te veel moeite voor heb gedaan om ze duur te laten klinken (zie woorden als: 'veronderstelling' en 'getuigenis') maar ik hoop toch dat sommigen van jullie gewoon de eerste paar alinea's globaal hebben gelezen (herinner je je Nederlands in de brugklas nog?) en nu op zoek zijn naar het onderwerp van mijn blog. Welnu, zie hier dan; het onderwerp van de blog van vandaag is: Vogeltjes.
Ik weet het, ik weet het. Hold your horses, don't get too excited. A bird in the hand is worth two in the bush en dus kom ik nu eindelijk ter zake.

In Nederland was het voor mij doodnormaal om te weten hoe alles heette. Na jaar na jaar het bos in te zijn gesleept en de namen van boom, beest en bloem aangehoord te hebben, kwam uiteindelijk de wetenschap dat ik meer weet had van de namen van alledaagse dingen dan de gemiddelde Nederlanders, niet echt als een verrassing.
Als er een beest kwekte, kwaakte, floot, tjilpte, titke, gromde, nieste, pieste, zong of riep kon ik vanwege mijn redelijk uitgebreide vocabulaire al snel het beestje een naam geven.
Dat was een wilde eend, een rotgans, een merel, een musje, een specht, een wild zwijn, een dikke kater, een duitse herder, een winterkoninkje en een hertenbok.
Die boom is een eik, dat een berk, dat een kastanje en dat een wilg. Deze struik heeft oranje besjes die vogels lekker vinden, die krijgt mooie paarse bloesems in de lente die heerlijk ruiken en deze hier verkleurd zo mooi in de herfst.
Deze bloemen heten bosanemoontjes, die daar heten lelietjes van dale en dat is fluitenkruid.
Iedereen ziet de beesten en bomen en bloemen wel, maar weet iedereen ook hoe ze heten?
Je zou geen vrienden kunnen worden met iemand zonder te weten wat zijn of haar naam is, en net zo min kan je een dier in huis nemen en er van houden zonder het vanzelf een naam te gaan geven in je hoofd. Zelfs al is het maar 'beest' of 'poes'.
Het is niet precies hetzelfde als het om bomen of bloemen gaat. Die hoeven niet per sé een naam te hebben om bekend en vertrouwd te zijn. In ieder geval, dat dacht ik.

Die mening veranderde wel een beetje toen ik in Canada kwam.
Zoals ik al eerder zei is dit een ander continent, en hoewel er heel erg veel parallellen zijn met Europa, is het niet hetzelfde. Het klimaat en de natuur hebben veel weg van zuidelijke Europese landen, maar waar het verschil hem in zit, zijn toch de beesten, bloemen en bomen.
Er zijn heel veel beesten en bomen en bloemen die we ook in Nederland hebben, maar er zijn er nog heel veel meer die ik nog nooit gezien had.
Ik wil niet al te arrogant klinken als ik zeg dat ik denk dat het sommige mensen niet eens zo op zou zijn gevallen, maar mij viel het vrijwel meteen op. Ik voelde dat er iets fundamenteel anders was aan de natuur van het land waar ik terecht was gekomen, en na een poosje doelloos uit het raam staren, had ik opeens het antwoord.
Het zat hem in de vogeltjes.

Thuis in Nederland kende ik bijna alle vogels bij naam, zoals ik al eerder meldde. Ik was geen vogelkijker en heel veel vogels gingen naamloos aan mij voorbij, maar de vogels die een huisje bouwden in onze tuin of de vogels die ik langs het raam kon zien vliegen op school (als ik weer eens de raamkant van het klaslokaal veel interrassenter vond dan de voorkant waar het schoolbord zich bevond) kon ik toch bijna altijd benoemen. Het beestje bij zijn naam noemen.
Toen ik hier echter uit het raam staarde, zag ik allerlei vogels die voor mij onbekend waren. Wat was die rare vogel ter grootte van een merel met die bruine stippen en gele borst? Hoe heet die grote roodborst? Is die vogel serieus helderblauw? Hoe zou die heten? Is dat een gewone specht of... o nee. Deze heeft allemaal kleurtjes. De vogels die ik zag herkende ik niet, ik kon ze niet plaatsen en most of all, ik kon ze niet benoemen. Ik had geen naam voor ze.
En dat was even raar.

Later, na de beseffing van het verschil in avifauna, als ik eens uit wandelen was, of buiten om me heen keek, merkte ik op dat ik zocht naar de vogels die ik wél kende. Waar waren de musjes? De merels? De gaaien?
Er waren heus wel vogels die ik wél herkende. Raven, bijvoorbeeld. Maar deze leken toch anders dan de kraaien die ik van thuis kende. Of leek dat maar zo omdat ze zij aan zij gingen met allemaal vreselijk vreemde vogels? Waar waren alle vogels die ik kende? De vogels waarvan ik wist hoe ze heten? De vogels die mijn kleine vriendjes zouden zijn en me zouden helpen met aankleden als ik Sneeuwwitje had geheten?
En het zijn niet eens alleen de vogels! Heel veel bomen en bloemen zijn voor mij ook onbekende soorten, maar deze floreren tenminste niet recht voor mijn neus hun gekleurde veren en vragen me tjilpend en lonkend 'What's in a name?'

Goed, noem me een controlfreak, natuurfreak of laat het voorste deel van -freak gewoon weg, maar ik weet het ook wel van mezelf. Ik spoor niet als ik een paar vreemde vogels mijn hele fundament van het 'thuis' gevoel laat ontsporen, maar het is heus waar, frustrerend om niet eens meer te weten hoe de dingen om je heen heten. Ja, vogels. What's in a name? En het ís beter om een vogel in je hand te hebben waarvan je de naam weet dan twee die plagend en giegelend in de struik zitten te zingen: 'Niemand weet, niemand weet, dat ik Snoeterfladderflip heet.'