Op zaterdag 10 maart begon mijn nieuwe avontuur.

Ik vloog pas aan het begin van de middag, op een zaterdag, dus mijn ouders wilden me wel naar Schiphol brengen en me uitzwaaien. Han moest toch al in Amsterdam zijn en zag de mogelijkheid voor een gratis lift, Wout ging niet mee.

Ik had mooi online ingecheckt, dus op Schiphol hoefde ik alleen maar mijn koffer in te leveren (maar 20 van de toegestane 23 kg!) en koffie te drinken met de familie.

Om 12 uur was het dan toch echt tijd om me naar mijn gate te begeven. Afscheid genomen van papa, mama en Han, door de paspoortcontrole en meteen door naar mijn gate.

Bij de douane door zo'n fijn scanpoortje, die mij weer als groot risico zag waardoor ik ook weer bevoeld moest worden.

In het vliegtuig had ik van tevoren een plekje gereserveerd bij het raam, maar dat betekende dat er naast mij een lege stoel was. Die werd al snel gevuld door een man uit Dubai, zo kwam ik na 9 uur vliegen achter. Deze man en ik hebben de eerste 9 uur van de vlucht niet veel meer woorden gewisseld dan ik die hem vroeg hoe de afstandsbediening werkte van mijn on-flight beeldscherm en hij of het raamschermpje dicht mocht.

Ik zag van tevoren heel erg op tegen de lange vlucht. Mijn verste reis met het vliegtuig tot nu was 2 uur en nu moest ik 5 keer zo lang zitten! Gelukkig had ik nu wel een beeldscherm. Ik heb de helft van mijn boek Catching Fire gelezen en drie films gezien (The Artist, The Help en My Week With Marilyn). Ik kreeg twee keer een Lacto-Ovo Vegetarische maaltijd te eten (ook al was het bijna een halfuur voor de rest van de mensen, dus ik voelde me altijd een beetje schuldig als ik met mijn flink geurende gerechten al zat en mijn buurman nog niets had) en zelf een ijsje. Hola Canada.

Er is een groot verschil in service tussen een A-merk Vliegmaatschappij als KLM, waarmee ik nu vloog, of een zo-goedkoop-mogelijk maatschappij als Ryanair of Transavia, waarmee ik eerder vloog. En het beviel me prima.

Ook al duurde mijn reis 10 uur, ik vloog 'tegen de tijd in' dus het bleef licht. Ik heb me prima vermaakt dus, en ik was niet eens heel erg moe toen in landde, wel misselijk, want ik kan niet zo goed tegen stijgen en landen.

Nadat het vliegtuig veilig geland was (godzijdank werd er niet geklapt) kreeg ik het pas moeilijk. De douane.

Meteen nadat ik uit het vliegtuig was, ging ik plassen. De wc op het vliegtuig vond ik dood- en doodeng, dus die heb ik geprobeerd zo veel mogelijk te ontwijken.

Daarna stond ik bijna een uur voor de rij voor wat ik aanzag als de douane. Ik had op het vliegtuig al een formulier moeten invullen met mijn gegevens en hoe lang ik zou blijven. Dat formulier moest ik samen met mijn paspoort inleveren bij zo'n mannetje in een hokje. Die stelde mij de onoverkomelijke vraag: 'Wat kom je hier doen?'

waarop mijn antwoord was: 'Ik ga op bezoek bij vrienden van mijn ouders,'

waarop het mannetje wilde weten: 'Waarom zo lang?'

waarop ik antwoorde: 'Omdat ik veel wil zien en ik van te voren gespaard heb om zo lang mogelijk op vakantie, dit dus, te kunnen,'

Het mannetje noteerde wat op mijn blaadje, gaf mijn paspoort en het blaadje aan mij terug, en ik mocht door. Ik dacht dat ik er doorheen was. Ik haalde mijn koffer op (die ook voor de eerste 10 minuten niet kwam, ik was alweer doodsbenauwd dat hij kwijt was, omdat ik ook al als een van de laatste uit het vliegtuig was gekomen en lang in de rij stond, dus ik dacht dat hij er al lang zou zijn, maar hij was er toch wel: pfieuw) en ik moest nog door een controle en ik was in de Arrivals hal.

Maar hier ging het mis.

Het mannetje in het hokje had op de achterkant van mijn blaadje allemaal rode strepen en codes geschreven die ik nog niet gezien had, maar die de controle meteen begreep. Ik moest door een deur naar rechts en ik kwam uit de vriendelijk en exotisch ingerichtte aankomsthal meteen in een soort crimineel centrum. Waar het in de aankomsthal nog vol licht en kleur was geweest, war hier alles grijs en metallic en hingen er een paar lampen die heel donker licht kwamen. De hal was langwerppig met een stuk of 40 metallic toonbanken/bureaus, waarvan er maar 2 bezit waren. In de vertte van mij was een man met een Indisch accent druk aan het discussiëren over wat er vanaf mijn afstand uitzag als zakken drop met zijn customsmevrouw. Dichter bij mij stonden twee Aziatische vrouwen bij onbemande desks (een ervan had een tolk bij zich) en een gezin van een dikke Amerikaanse man met een heel klein Hawaiiaans vrouwtje en twee mixkindjes. Verder zaten er nog een dikke Amerikaanse man die constant vroeg of het goed was als hij zijn jas uittrok, terwijl hij verder niks eronderaan had en en Iraanse vrouw die dat absoluut niet wilde hebben en die hier in Vancouver een zus kwam opzoeken die een kindje had, zo kwam ik na een half uur achter.

Er liepen best veel customs mensen rond, met een soort legerpakken aan en riemen vol met martelwerktuigen (zo leek het voor mij) en ik zat daar twee uur lang terwijl er bijna niets gebeurde. De Aziatische vrouwen werden uiteindelijk geholpen, de Amerikanen werden geholpen, de Iraanse werd geholpen en toen was ik uiteindelijk aan de beurt. Het tekort aan natuurlijk licht in de hal, de ontzettend lange vlucht en mijn tijdsbesef die dacht dat het tegen 11 uur 's avonds liep, zorgden ervoor dat ik ontzettend moe was.

Ik was moe, ik was misselijk en ik was doodsbenauwd en geïntimideerd door alles wat er om me heen gebeurde. Maar ik bedacht me ook dat ik echt heel erg slim was geweest door al eerder te gaan plassen.

Uiteindelijk werd ik geholpen door een klein mannetje met alweer een flink accent aan zijn Engels.

Dezelfde vragen werden mij weer gesteld, ik gaf dezelfde antwoorden. Ik moest allemaal vragen beantwoorden over waar ik heen ging, wat ik wilde gaan doen, waarom zo lang, wat ging ik hierna doen, had ik een retourticket, was ik verzekerd, waar woonden ze, hoeveel kinderen hadden ze, hoe oud waren ze, etc etc.

Het mannetje van customs paste allemaal leugendetectie truucjes toe, die ik toevallig al kende uit Lie to Me (de HBC serie, kijken die hap) en Telling Lies van Paul Ekman (lezen dat boek), waarop de serie gebaseerd is. Hij herhaalde dezelfde vragen weer na een tijdje, vroeg om onbelangrijke details en checkte ongeveer alles wat ik zei.

Ik moest mijn hele koffer leeghalen, hij keek al mijn papieren en boeken en tijdschriften door (het hielp dat ik de reisgids van Canada in mijn handbagage had zitten (bedankt LDM team!)) en moest mijn laptop opstarten, die natuurlijk stuk was. Hij ging meerdere keren weg, mij dan 10 minuten bibberend te laten staan, om dingen te checken, maar hij kon veel van mijn informatie niet controleren, zei hij.

Het hielp ook al niet dat ik niet precies het adres had van waar ik heen ging en ook geen telefoonnummer had. (stom stom stom. ik had er nog aan gedacht maar pas toen ik al in de auto naar Schiphol zat)

Hij vroeg me of ik asjeblieft compleet eerlijk kon zijn.

Hij zei dat zijn probleem was dat als ik stiekem ging werken, ik de wet zou overtreden.

Hij zei dat als ik voor kinderen zou zorgen, ook al was het maar informeel, dat ik dan allerlei gezondheidsdocumenten moest hebben, volgens de wet.

Hij zei dat hij dacht dat ik werk van Canadezen zou stelen.

Hij zei dat hij genoeg redenen had om me gewoon terug te sturen.

Hij zei dat het mannetje dat ik eerder had gesproken zei dat hij mij moest weigeren en terug moest sturen.

Hij zei dat hij me eigenlijk terug wilde sturen.

Hij had het terugticket al voor me uitgeprint...

Maar hij ging me er toch maar inlaten.

Ik stond te trillen als een rietje, maar ik mocht mijn koffer weer inpakken, kreeg alsnog een stempel in mijn paspoort en mocht dan toch eindelijk de gastvrije Arrivals hal in.

Ik was he-le-maal kapot.

Ik spotte al waar ik me de volgende ochtend moest melden voor de bus naar Whistler, maar ik moest nu eerst naar mijn hotel zien te komen. Gelukkig zag een heel gastvrij mannetje van de informatie mij rondkijken en wees me naar waar de shuttles voor de hotels waren. Ik had geluk (oh, de ironie) want het busje voor mijn hotel kwam er net aan.

In het hotel checkte ik snel in, slofte naar mijn kamer, zag het tweepersoonsbed, viel erop neer, en kwam er niet meer af.

Nouja, in mijn hoofd dan. Ik heb heus wel mijn tanden gepoetst en mezelf in een pyama gehesen, maar ik was zo kapot (ook al was het half 6 's avonds) dat ik meteen in slaap viel.

De volgende ochtend werd ik om 5 uur wakker, volgens mijn wekker. Volgens mijn telefoon was het echter al 6 uur, wat ook klopte, omdat de zomertijd was ingegaan. Dat betekende dat ik maar 1 uur te vroeg wakker was. Ik rekende het snel om naar Nederlandse tijd: 2 uur 's middags. Ik had lekker lang uitgeslapen.

Ik ging maar douchen, pakte mijn koffer opnieuw in en om 5 voor half 8 checkte ik uit.

Ik nam de shuttle van half 8 terug naar het vliegveld, waar ik incheckte bij de balie van de bus, geld opnam en een kop smerige thee en cinnamonroll kocht. Ik kwam er al snel achter dat de plek waar ik was gaan zitten, de uitgang was van het customs gebied en dat die mensen ook dorst en honger hadden. Ik zag al snel dezelfde mensen die ik de dag ervoor al heen en weer had zien struinen door de customs hal, met martelwerktuigen en al, nu voor mij in de rij stonden voor hun ochtendkoffie en dat waar ik was gaan zitten op mijn thee op te drinken, de customs mensen als mieren uit hun nest uit de gang bleven lopen. Ik wist niet hoe goed deze mensen mij zouden herkennen en ik wilde absoluut voorkomen dat het mannetje dat mij de vorige avond had geholpen nu naast me kwam zitten om van zijn donut te genieten, dus vluchtte ik maar naar de 'dock' buiten, waar mijn bus zou vertrekken.

Om tien voor half 9 kon ik de bus instappen (alles in Noord-Amerika is groot, zo ook de bus en ramen en ook mijn beenruimte!) en om stipt half 9 reden we weg. De buschauffeur vertelde al dat het een panoramisch ritje zou worden en aan welke kant van de bus je het beste uitzicht zou hebben (mijn kant, natuurlijk).

Eerst reden we downtown Vancouver in om daar nog enkele stops te maken bij hotels. Ik vond het prachtig, want zo kreeg ik ook nog wat van Vancouver te zien. Daarna reden we in een ruk door naar Whistler over een prachtige slingerweg die kilometers langs de kust en de rivier bleef gaan tot hij uiteindelijk de bergen inreed om zo in het besneeuwde Whistler uit te komen. De busrit duurde ongeveer 2,5 uur maar ik heb me uitstekend vermaakt met de prachtige plaatjes onderweg.

Whistler is een schattig wintersportplaatsje (ondanks dat het ook weer mijlenver uitgestrekt ligt had het toch een soort autovrij centrum)) waar ik meteen mijn eerste goede tip in Canada kreeg: 'Whistler is Bear Country! So GetBearSmart.com!' .

Het was best vreemd om weer allemaal wintersporters te zien, nadat ik Allemont al had verlaten.

Na een minuut of tien kwam Heleen mij ophalen met de kinderen: Josine en Thomas. Kennis gemaakt en de autorit naar Lillooet begonnen.

Nadat we Whistler waren uitgereden kwamen we na een half uur in Pemberton, hier hebben we getankt en geplast en daarna moesten we nog anderhalf uur naar Lillooet. Alleen, na Pemberton zie je geen huis meer tot aan Lillooet zelf. Ik kreeg dus alweer te horen dat, mocht ik ooit hier rijden, ik zeker moest zijn dat ik genoeg benzine had en dat ik altijd laat weten wanneer ik daar weg ga. Je hebt namelijk ook geen telefoonbereik tussen Lillooet en Pemberton.

De autorit was bijna nog mooier dan de busrit. We reden over een weg met muren van meer dan een meter sneeuw aan bijde kanten van de weg. Besneeuwde naaldbomen stonden langs de kant van de weg en je rijdt zonder iemand tegen te komen. Je bent echt in de wildernis.

We reden op een gegeven moment langs een compleet bevroren en besneeuwd meer, (zie foto's), wat zo mooi was, dat we even stopen zodat ik een foto kon nemen en wat spot ik aan de overkant?

Jawel, een Bobcat! oftewel: een Lynx!

Wouw, mijn eerste wilde beest en op maar 150 m afstand!

Je kunt het verschil tussen een bobcat en een mountain lion (puma) zien aan de staart. Mountain Lions (ook wel Cougars) hebben een lange staart, en Bobcats niet!

Deze had duidelijk geen staart, liep een poosje langs de oever en verdween tussen de bomen. Helaas heb ik geen foto kunnen maken van het beest, tegen de tijd dat ik eraan dacht liep hij alweer tussen veel bomen en kreeg ik alleen maar boom op mijn camera.

Uiteindelijk aangekomen bij Lillooet, het huis gezien, Rolf gedag gezegd, de wijngaard gezien en mijn kamer bekeken. Allemaal harstikke mooi en hartstikke prima. De rest van de middag een beetje rondgehangen, uitgepakt en geholpen met het koken. Na het eten lagen de kinderen er al vroeg in en ik volgde niet veel later. Ik ben nog steeds niet helemaal gewend aan het tijdsverschil maar het was wel al 3,5 uur later dan de dag ervoor.

Vandaag op tijd opgestaan om mijn eerste echte dag te beginnen. Ik ben mee geweest met Rolf om Josine naar de bus te brengen, wat gewoon het terrein aflopen is. Daarna heb ik de mensen die op de wijngaard werken ontmoet en een uurtje Thomas zoet gehouden. Daarna samen met Rolf Thomas naar de peuterschool gebracht. Toen een poosje rondgehangen in het huis, mijn laptopsysteem opgebouwd (ik moet een apart beeldscherm aan mijn laptop hangen, omdat mijn laptopscherm stuk is en er zijn hier natuurlijk weer andere stekkers dan in Europa, dus dat was even puzzelen) en internet geregeld.

's Middags met Rolf geluncht en een geschiedenislesje gehad over Lillooet. Er wonen ontzettend veel Indianen in de buurt en Rolf heeft uitgelegd hoe het allemaal komt. Even een leuk 'feitje van de dag:' Lillooet was rond 1858 de grootste stad, let op, ten noorden van San Francisco en ten westen van Chicago. In dat hele vierkant was Lillooet, nota bene, de grootste stad. Ik heb nog meer leuke feitjes geleerd over Lillooet, maar die zal ik verstoppen in altere posts.

Na het geschiedenislesje zijn Rolf en ik Thomas en een vriendinnetje Madeline van de peuterschool naar de crèche wezen brengen. We zijn daarna door Main Street gereden (die zo breed is dat je er met paard en huifkar moet kunnen keren), naar de bank en het postkantoor geweest en bij de Fish Bus (een oude schoolbus die nu door het gebied rijdt om vis te verkopen per dorp) vis gekocht, omdat ik weer zo moeilijk vegetariër moet zijn.

Terug hier ben ik begonnen met deze post. Maar om kwart over 3 moest ik even weg om Josine van de bus te halen en met haar te spelen. Om kwart over 4 werd Thomas van de crèche gehaald, maar ik hoefde even niet mee, omdat Georgia (een van de werknemers van de wijngaard) ook al meereed.

Thomas en Josine zijn nu allebei buiten aan het spelen, ondanks het belachelijk slechte weer. Straks gaan we eten en ik zal het vanavond wel weer niet al te laat maken.

Ik zal over een paar weken weer eens een update geven van mijn leven hier.

Bedankt voor het lezen!